Recensie: Flying Horseman – Twist

Als ik Bert Dockx zou heten en in de wieg gelegd zou zijn om ontzettend spannende donkere post-folk te maken zou ik me ook een artiestennaam als Flying Horseman aanmeten. Bij Bert Dockx denk je eerder aan een Vlaamse frietkoteigenaar of wielrenner.

Nee, Flying Horseman dekt de lading dan beter. Het tweede album Twist van Dockx en de groep muzikanten die hij heeft verzameld is een hypnotiserend geheel dat je best opzet bij invallende duisternis op een lege vlakte.

Wat Flying Horseman onderscheidt van andere bands of singer-songwriters die zich in het sferische folkwereldje bewegen is de structuur van de songs. De liedjes komen vaak langzaam en mysterieus op gang en bouwen vervolgens laag voor laag op, vergelijkbaar met de betere post-rockgroepen als Godspeed You! Black Emperor of Explosions in the Sky. Bij Flying Horseman volgt er dan soms een lichte eruptie, maar deze blijft vaker juist achterwege, wat die broeierige spanning in de muziek brengt. Een andere zeer kenmerkende – en o zo prachtige – eigenschap van de muziek van Flying Horseman zijn de doffe en zo onheilspellend hard rommelende drums. Het fijne gitaarspel van Dockx en zijn bezwerende half gesproken stem maakt het geheel af. Dit concept heeft de wereld het schitterende debuut Wild Eyes opgeleverd dat wonderbaarlijk genoeg ‘live’ op band werd opgenomen

Op Twist gaat Flying Horseman op dezelfde verlaten landweg verder.  De Antwerpenaren hebben wel de rockgitaren wat meer achterwege gelaten dan op Wild Eyes. Een echte gitaarfreakout is alleen even op titelnummer ‘Twist’ en op afsluiter ‘Animals’ te horen. Nog meer is er gefocust op atmosfeer en dat doet het zeker niet slecht. Alle nummers op dit album zijn gewoon ‘af’ en het is duidelijk dat Dockx en de zijnen hier gewoon verder gaan met een uitstekende band zijn die zeker een groter publiek verdient.

Of deze plaat beter is dan het debuut? Geen idee, maar als ik deze plaat op heb staan heb ik in elk geval 52 minuten lang geen zin om daar over na te denken.