Alweer even uit, sinds half november om precies te zijn, maar te prachtig om dan maar links te laten liggen: het nieuwe album van De Kift. Dat wat mij betreft op de valreep zonder veel concurrentie een van de mooiste Nederlandse platen van 2006 is. Het is niet raar dat De Kift na de heuse

In de stroom van verzamelaars en live-albums die vlak voor kerst op de consument worden afgevuurd, is Skin and Bones van the Foo Fighters een geval apart. De band van voormalig Nirvana-drummer Dave Grohl heeft ook alhier al meerdere malen bewezen live een fantastische, razend energieke rockband te zijn, goed voor beregoede, geoliede shows. Waar

Gelukkig! Er zijn in deze tijden waar hippe Britse springrock, een New Yorkse discogroep en bombast uit Las Vegas volledig de dienst lijken uit te maken ook nog genoeg gewillig luisterende oren voor intieme, kleine pracht. Zoals die wel eens wordt voortgebracht door mannen met een akoestische gitaar. Zeker als de man in kwestie luistert naar de naam Damien Rice, de

Zo begin 2002 kreeg de popmuziek er een wonderlijk, vrouwelijk fenomeen. En dat fenomeen luistert naar de naam Joanna Newsom (1982). Een Amerikaanse dame die haar bijzondere, ietwat avant gardistische, folkmuziek maakt met…..een harp. En die gezegend is – of afhankelijk van de luisteraar, waarover later meer, vervloekt – met een krachtige, rauwe, knauwende en soms schelle  zangstem die alle registers op kan

Bombast tot kunst verheffen. Dat kan op meerdere manieren. Door je muziek overdadig dicht te smeren met een volvette productie bijvoorbeeld, zoals pas is gebeurd op Sam's Town van The Killers of The Black Parade van My Chemical Romance. Platen waarop de heftige productie nog het meest imponeert. Maar het kan natuurlijk ook door gewoonweg pretentieuze, epische en propvolle songs te schrijven, zoals het

Ja, ook ik had zo m’n hoge verwachtingen van dit pakketje. Maar nu ‘ie sinds een week in mijn bezit is, kan ik zeggen dat Tom Waits’ spannende drieluik genaamd Orphans al die verwachtingen ruimschoots overtreft. Dit is alles behalve drie uur lang opgewarmde kliekjes luisteren, Orphans is een prachtig geheel en een waar Meesterwerk

Even was ik bang dat we nooit meer van hem zouden horen. Het was eind 2001, en de Britse band Pulp hield ermee op. Slechts enkele maanden na het uitbrengen van zwanenzang We Love Life en het fantastische optreden op Lowlands. Al gauw bleek gelukkig dat frontman Jarvis Cocker niet stil kon zitten op artistiek

Ze waren misschien wel de grootste verrassing van vorig jaar: de Engelse Magic Numbers. Waar tientallen Britse collega-bandjes zich lieten inspireren door het jaren tachtig wave-geluid, doken The Magic Numbers qua invloeden juist de sixties in (denk the Mamas and the Papas en andere hippies) met een debuutalbum vol lichtvoetige, zeer aanstekelijke en zonnige muziek.

Een nieuw album maken dat meer pretenties heeft dan je eerdere werkstukken en toch wederom een toegankelijk geheel afleveren. Het lijkt een onmogelijke opgave, maar the Decemberists uit Portland, Oregon hebben het ‘m glansrijk geflikt op hun vierde cd The Crane Wife, vanaf deze week ook hier officieel verschenen. De band trok in Nederland vorig

Aan de hoezen van de albums kun je eigenlijk al zien dat Sophia, a.k.a. Robin Proper-Sheppard, niet de meest vrolijke muziek maakt. Herfstbladeren sierden de cover van People are like Seasons (’04) en op de hoes van het nieuwe, vierde Sophia-album pakken gitzwarte wolken zich onheilspellend samen. En inderdaad, het is wederom somberheid troef op

Jawel, we mogen de term ‘groeiplaatje’ weer eens van stal halen. Want een of twee keer luisteren naar Black Cat John Brown, de tweede plaat van het vanuit Amsterdam werkende Alamo Race Track, is echt niet genoeg om er een oordeel over te kunnen geven. De twaalf gitaarliedjes zijn gelaagd, zitten vol ideetjes en klinken

De man met de wollen muts die wij beter kennen als Badly Drawn Boy is er weer. Met een nieuwe plaat, die wat mij betreft de mooiste is die Damon Gough, zoals zijn vrouw en kinderen hem het beste kennen, tot nu toe maakte. En dat mag misschien ook wel, als je nieuwe cd een

Wel eens keyboards een in aanleg leuke cd definitief om zeep horen helpen? Op Sam’s Town, de nieuwe van the Killers, komen ze zo enorm hinderlijk boven de rest van de muziek en zang uit, dat ik op het eerste gehoor kramp in mijn tenen kreeg van het krommen. Het minder dichtgesmeerde geluid op voorganger

De recente shows van Beck in Paradiso en op Pukkelpop waren geweldig entertainend. Maar eerlijk is eerlijk, dat was vooral te dank aan het live-poppenspel op het podium, met de komische capriolen van look-a-likes van Beck en zijn bandleden aan touwtjes. Maar enkele nieuwe nummers van zijn achtste album The Information vielen toen op het

Het is even schrikken, na de eerste beluistering van Pieces of the People we Love van The Rapture uit New York. Op debuut Echoes was hun punkfunk – of dansbare rock/rockende dance, zo u wilt – inderdaad geïnjecteerd met een fikse dosis punky gitaren en schreeuwerige anthems. Denk maar eens terug aan de kraker House