Afgelopen donderdag waren wij in het Utrechtse EKKO voor de kwartfinale van Neerlands bekendste bandwedstrijd: De Grote Prijs van Nederland. De Grote Prijs is in het verleden door tal van Nederlandse muziekgrootheden gewonnen dus er mag gehoopt worden op het ontdekken van nieuw aanstormend talent.Deze kwartfinale werd op basis van een publieksstemming gewonnen door Joe Madman & the Sidewalkers. Later worden door de jury uit alle kwartfinales nog enkele bands geselecteerd voor de halve finale. Hier onder volgen alvast onze bevindingen.
Hoewel de zaal nog maar half gevuld was trapten we meteen af met de beste band van de avond: Bodypolitics. Hier staat een professionele band waar weinig aan hoeft te veranderen. Drie bebaarde mannen uit verschillende Europese landen die elkaar in Utrecht gevonden hebben om eigenzinnige indie-noiserock met een licht elektronisch randje te maken. Bodypolitics speelt een strakke set en de zware, gepassioneerde stem van zanger/gitarist Guiseppe Valenza imponeert serieus. Af en toe heeft Bodypolitics de sfeer van bands als Interpol of Radiohead, maar het is veel te gevarieerd om ergens een kloon van te zijn. Hoewel de nummers alles behalve ‘makkelijk’ zijn, blijven sommigen (bijvoorbeeld het sterke ‘Wilde Sleep’) serieus in je hoofd hangen. Goeie muziek! Hun album Space of a Jump is onlangs verschenen. Eentje om in de gaten te houden.
Joe Madman & the Sidewalkers waren de overduidelijke publieksfavorieten. Ze hadden namelijk al hun fans, vrienden en familie gemobiliseerd om hun helden te komen aanmoedigen in deze kwartfinale. Joe Madman & the Sidwalkers doen in rock ‘n roll en niets dan rock ‘n roll. Nou ja, met een heel klein vleugje blues dan. Niet bepaald de meest originele band van de avond. Iedereen die wel eens naar Status Quo, ZZ Top of Peter Pan Speedrock heeft geluisterd weet wat komen gaat. Het klinkt niet allemaal even strak, maar dit wordt aardig gecompenseerd met het grote enthousiasme van frontman Mitchell. Zeer fijne band voor in een feesttent maar geen Nederlands toptalent. Terecht of niet, het podium waar halve finale plaats vindt gaat in elk geval het dak eraf gerockt zien.
Nadat al het zweet weer van het plafond gedruppeld was kwam de Utrechtse indieband Sur Nilsson het podium op. Een geheel andere gewaarwording, want subtiele popnummers met slechts af en toe een iets stevigere opleving zijn hun ding. Dit is eigenlijk een best goede band. De nummers zitten leuk in elkaar en de muzikanten beheersen hun instrumenten prima. Goede samenzang ook: altijd prijzenswaardig. Toch schortte er iets aan dit optreden. Sur Nilsson is een beetje te braaf. Misschien is het probleem dat dit soort indiebandjes tegenwoordig met dozijnen over het muzieklandschap worden uitgestrooid, want echt bij de strot gegrepen werden we helaas nooit.
De vreemde eend in de bijt was Wolf Grey. Lastig te vergelijken met de andere bands, want hoewel dit de categorie ‘bands’ betrof stonden hier toch echt twee jongemannen op het podium die afgezien van hun stem, een laptop en wat knoppen geen instrumentarium tot hun beschikking hadden. Hun muziek bestaat uit een dik atmosferisch elektronisch tapijt met zeer duistere beats. Daar overheen schreeuwden de twee vocalisten tegen de achtergrond van schermen met spooky visuals hun frustraties uit. Zeker een origineel concept, maar de uitvoering kan nog wel wat beter. Complimenten voor de beats, maar de screams waren wat wisselvallig qua kracht en volume. De eerste paar nummers waren overdonderend, maar al vrij snel hadden we het trucje door en werd het eigenlijk tijd voor meer variatie, wat er bij Wolf Grey helaas (nog) niet inzat.
The Sidekicks mochten de avond afsluiten. Niet een al te grote eer, aangezien het grootste deel van het publiek het pand alweer verlaten had. Jammer, want The Sidekicks zette een bijzonder vermakelijke show neer. De band speelt aanstekelijke rocknummers met een post-punk edge. We horen vrolijke riedeltjes op toetsen, een goede zanger en bij enkele nummers een verrassende trombone. Een paar liedjes zijn puur pop, maar af en toe zoekt de groep wat meer het experiment op met uitgebreidere instrumentale breaks. The Sidekicks hebben inmiddels al drie EP’s achter hun naam staan en stonden onder meer al op Paaspop. Deze ervaring betaalde zich uit in EKKO. Dit was een degelijk en fijn klinkend optreden.
Live: Bodypolitics, Joe Madman & the Sidewalkers, Sur Nilsson, Wolf Grey en The Sidekicks
13 mei 2012
EKKO, Utrecht
Pingback: Plug it in! Next Best Band #121: Bodypolitics | Alternative