Florence + The Machine
Een nieuwe camping, nieuwe tenten en een uitgebreidere North West Walls leidden er toe dat er voor aanvang van de 2015 editie van Werchter wel eens van Rock Werchter 2.0 werd gesproken. De 2.0 versie van het grootste festival van de Benelux heeft echter nog wel te maken met een aantal kinderziektes.
Het is vrij hypocriet om de bezoeker in de reglementen erop aan te spreken rekening te houden met medekampeerders, maar om dan wel een grote feesttent op de nieuwe camping ‘The Hive’ te zetten, die tot 4 uur ’s nachts doorgaat en waarvan het lawaai met geen mogelijkheid te ontwijken is voor iedereen die al op woensdag arriveerde. Daarnaast zijn de nieuwe KluB C en The Barn tenten vanbinnen prachtig, zij het veel te heet door een gebrekkige luchttoevoer. Buiten ontbreken echter grote schermen en is het onmogelijk om naar binnen te kijken, waardoor één van de dingen die festivals zo mooi maken, lekker op het gras liggen om bandjes te kijken, onmogelijk wordt.
Muzikaal gezien hadden de Belgen het wel weer dik voor elkaar. Ondanks het ontbreken van Josh Homme op de drums gaf Eagles Of Death Metal halverwege de middag op het hoofdpodium een volvette rockshow, met frontman Jesse Hughes die als vanouds het publiek bespeelde. Het is natuurlijk een geijkt trucje, maar als het werkt werkt het.
Florence + The Machine zorgde op donderdagavond al voor één van de hoogtepunten van Rock Werchter 2015. Op Glastonbury werd ze binnengehaald als vervanger van Foo Fighters en ook op Werchter had de Britse beslist niet misstaan op een later tijdslot. Een lange sprint van de ene kant van het podium naar de andere tijdens opener ‘What The Water Gave Me’ liet meteen al zien ‘ik ben er, dit is van mij, kom maar op’. Wat volgde was een goede set, met onder andere de sterke nieuwe single ‘Ship To Wreck’, ‘Rabbit Heart (Raise It Up)’, een furieuze ‘What Kind Of Man’ en de knallende afsluiter ‘Dog Days Are Over’. Van het laatste album How Big, How Blue, How Beautiful waren heel slim de sterkste nummers gekozen, al konden het titelnummer en ‘Queen Of Peace’ op weinig bijval van het publiek rekenen.
Aan Faith No More de (ondankbare) taak om Foo Fighters te vervangen. Voor een last-minute vervanger deden Mike Patton en zijn mannen het helemaal niet verkeerd en ze hadden er zelf ook duidelijk lol in. “I wish Dave Grohl broke his leg more often, cause we’re having a great time up here” werd er gegrapt. De band speelde een sterke set, met natuurlijk de geijkte klassiekers ‘Epic’ en ‘Easy’ en hoogtepuntje ‘Midlife Crisis’, dat even werd stilgelegd voor een korte cover van ‘All My Life’ van de Foos.
Terwijl The Chemical Brothers op het hoofdpodium hun hits lieten horen stond Caribou in KluB C, met volle bandbezetting. Dit geeft live nog een extra dimensie aan de heerlijke, warme electronica van Dan Snaith. Al improviserend en op elkaar inspelend gaf de groep een lekkere set weg, waarbij vooral ‘Odessa’ en ‘Can’t Do Without You’ het meest aansloegen.
Lees ook het verslag van dag 2 en dag 3 & 4.
