Death Cab For Cutie
Deze editie van Rock Werchter was er eentje van afzeggingen en op de vrijdag deed vooral het gemis van Ben Howard zich voelen. Wie er wel was, was Lonely The Brave, dat de taak kreeg om The Barn te openen. Het Amerikaanse post-hardcore kwintet bracht vorig jaar een prima plaat uit, met een kneiter van een single in ‘Trick Of The Light’. Live kwam de band aardig in de buurt van het geweld dat ze op plaat los kunnen laten, al had de zang van David Jakes wel iets harder gemogen. Diezelfde Jakes leek gedurende het concert overigens vooral te strijden met zijn innerlijke demonen, dronk in een half uur vier bier en deed verder weinig meer dan zijn machtige strot open trekken.
Death Cab For Cutie frontman Ben Gibbard was dan heel wat spraakzamer. Hij toonde zich verguld over de invoering van het homohuwelijk in de Verenigde Staten en leek oprecht boos over een ‘spiekbriefje’ dat hij op het podium vond. Een voorgaande artiest had blijkbaar een briefje nodig met daarop ‘Rock Werkter’ om te onthouden waar hij zich bevond. Volgens Gibbard was dat, naast het goed spelen van je muziek, toch wel één van de belangrijkste dingen aan het geven van een concert. Het briefje belandde dan ook in een prop in de eerste rijen van het publiek.
De goedgevulde Barn zag een concert waarbij de band een dwarsdoorsnede gaf van het rijke oeuvre, met natuurlijk een aantal tracks van het nieuwe album Kintsugi. Hoewel die plaat niet tot de hoogvliegers van Death Cab behoort staken die nummers er live niet in negatieve zin bovenuit. Verder kwamen onder andere ‘Soul Meets Body’, een fantastische versie van ‘I Will Possess Your Heart’ en de prachtige afsluiter ‘Transatlanticism’ langs.
Terwijl Balthazar vanwege het afzeggen van Ben Howard werd gepromoveerd naar het hoofdpodium moest Alt-J het doen met een propvolle en bloedhete Barn. Twee jaar geleden waren ze ook al op Werchter en de vele speelkilometers sindsdien hebben duidelijk hun effect gehad. Tegenwoordig is Alt-J strak en live van grote klasse, met de nummers van het sterke This Is All Yours om de tracks van, het inmiddels tot een klassieker uitgegroeide, debuut An Awesome Wave aan te vullen. Vanaf opener ‘Hunger Of The Pine’ klapte de band erop, met als hoogtepunten onder andere ‘Matilda’, het ‘Bloodflood’ tweeluik en ‘Breezeblocks’. Inschattingsfoutje van de organisatie om niet Alt-J naar het hoofdpodium te verplaatsen?
Afsluiter Mumford & Sons bevindt zich in een moeilijke spagaat. Aan alles is te zien dat de band verder wil, van de nieuwe outfits (de bandleden zien er niet meer uit alsof ze de kledingkast van een boer uit de jaren ’30 geplunderd hebben), de nieuwe kapsels, tot de aankleding van het podium en de toevoeging van een extra drummer en gitarist. Mumford & Sons wil richting de stadionrock van Kings Of Leon en Coldplay, zo hoorden we al op het matige Wilder Mind, terwijl ze om het publiek mee te krijgen juist de knallers van hun eerste twee albums nodig hebben, inclusief banjo en contrabas en zonder elektrische gitaar.
Live lukt het de band ook niet om de nieuwe tracks naar een hoger niveau te trekken. ‘Believe’ is de enige nieuwe single die in de buurt komt van ‘Little Lion Man’, ‘The Cave’ en ‘Awake My Soul’, terwijl tracks als ‘Ditmas’ en ‘Tompkins Square Park’ slechts op een lauw ontvangst mogen rekenen. Welke kant Mumford & Sons ook in de toekomst opgaan, zo goed als aan het begin wordt het (waarschijnlijk) nooit meer.
Datzelfde geldt eigenlijk ook voor Pharrell Williams, die nu met zijn hitrevue op Rock Werchter was neergestreken. Ondanks alle aankleding, danseressen en show is het toch vooral wachten op het blokje NERD nummers en zijn uitvoering van Daft Punks ‘Get Lucky’. Daarna is er natuurlijk geen ontkomen aan de mierzoete afsluiter ‘Happy’.
Lees ook het verslag van dag 1 en dag 3 & 4.
