In ons verslag over de kwartfinale van de Grote Prijs van Nederland riepen we Bodypolitics al uit tot onze favoriet van de avond.Deze week schrijven ook onze collega’s van Next Best Band over de Utrechtse internationale rockgroep. Met de rubriek Plug It In zet Next Best Band iedere week één aanstormende band full blown in de spotlight.
Bodypolitics is een driekoppige formatie die werkt vanuit Utrecht. De drie bandleden hebben drie verschillende nationaliteiten. Giuseppe Valenza (zang/gitaar/toetsen) komt uit Italië, Thanos Fotiadis (basgitaar, gitaar en soundscaping) komt uit Griekenland. De enige Nederlander van het trio is drummer Art Pinto.
Beluister en bekijk hier meer audio-tracks en video’s van Bodypolitics. Next Best Band schotelt je vandaag dé beste bands van morgen voor. Dat doen ze op www.nextbestband.nl, festivals, radio en tv.
Waar staat Bodypolitics voor?Bodypolitics is afleiding, bewijst zijn, afwezig zijn, gevoelig zijn. Bodypolitics is simpel, beweging. Bodypolitics geloofd in kunst.
Hoe is Bodypolitics ontstaan?
We reageerden op elkaars advertenties op internet, in de winter van 2010. De eerste keer dat we samen speelden was magisch, het was alsof we al heel lang naar elkaar op zoek waren.
Wat weet nog niemand over jullie?
Niemand weet dat onze baarden nep zijn. Maar dat moet je niemand vertellen hoor.
Hoe zijn jullie op de bandnaam gekomen?
De eigenlijke inspiratie voor de naam kwam uit de werken van Marcel Duchamp. Hij introduceerde het idee dat een kunstobject niet altijd een bepaalde betekenis hoeft te hebben maar dat het vrij is om te interpreteren. Iedereen ervaart kunst op een speciale, unieke manier. Dat is wat Bodypolitics probeert te zijn. Een open-minded kunstproject dat vrij te interpreteren is. Het woord ‘Bodypolitics’ betekent een op politieke wijze gestructureerd lichaam van mensen, deze naam ontstond uit een brainstorm met honderden woorden op een vel papier en onder invloed van een goed oude Schotse whiskey.
Hoe is jullie muziek het beste te omschrijven?
Onze muziek komt uit verschillende hoeken en beweegt in de ruimte tussen stilte en lawaai. Sommige mensen noemen ons een noise-pop band.
Waarin onderscheidt Bodypolitics zich van andere bands?
Iedere band heeft iets unieks, iets dat de optelsom is van de karakters van ieder bandlid. Wij, als trio, hebben onze eigen manier om muziek te benaderen op een creatieve manier en we proberen in elke stap verbetering te brengen. Misschien onderscheiden we ons ook wel doordat we van instrumenten wisselen tijdens onze concerten. Dat is trouwens heel verwarrend voor veel geluidsmannen!
Vertel eens over één van jullie hoogtepunten?
Bodypolitics bestaat nog maar kort. Voor ons is iedere ervaring ontzettend gaaf en we waarderen iedere positieve reactie over onze muziek. Er waren al meerdere mooie momenten, van ons eerste zelf georganiseerde cd-release van ons album ‘The Space of a Jump’ in een oude Utrechtse fabriek tot onze laatste show op het Bevrijdingsfestival waar de mensen in de stromende regen heel geconcentreerd naar ons stonden te luisteren.
Wie zijn jullie inspiratiebronnen?
Wij zien muziek als een onderdeel van het grote plaatje wat we kunst noemen. Daarom proberen we met meerdere artiesten samen te werken om onze boodschap samen te brengen in muziek. Bodypolitics is een kunstproject dat constant in beweging is. Onze inspiratie halen we vooral uit artistieke bewegingen van de twintigste eeuw zoals het kubisme, abstracte kunst, minimalisme en het dadaïsme. We geloven dat deze artistieke bewegingen niet helemaal goed begrepen zijn en dat hun boodschap naar de mensheid van groot belang zijn.
Wat is jullie favoriete gespreksonderwerp?
Waarschijnlijk praten we het liefst over alle verschillende manieren hoe je jezelf kunt verliezen.
Naar welke artiesten luisteren jullie zelf?
Ten eerste vinden we Radiohead echt te gek, vooral omdat het zo’n bewegend creatief project is.We luisteren eigenlijk naar heel veel verschillende muziek, om maar wat te noemen: Nine Inch Nails, The National, Portishead and what is called ‘Wall of Sound’ bands from My Bloody Valentine to A Place to Bury Strangers
Hoe schrijven jullie nummers?
Eén van ons komt met een idee. Daar jammen we op, proberen het te organiseren, nemen het op, organiseren het opnieuw en nemen het weer opnieuw op. Daarna produceren en mixen we het en laten het een tijdje voor wat het is. Dit proces herhalen we tot we er 100% blij mee zijn.
Waar gaan de teksten van Bodypolitics over?
Giuseppe schrijft over de maatschappij en onze positie daarbinnen. De titel van het album ‘The Space of a Jump’ verwijst naar een denkbeeldige sprong die iemand moet nemen om binnen of juist buiten de samenleving te komen. Wij denken dat artiesten deze sprong voortdurend moeten maken, om zo de samenleving nieuwe ideeën te geven en om mensen op andere manieren naar de wereld te laten kijken. Een wereld die vrij is, chaotisch en altijd veranderend.
Wat is de grootste blunder die jullie hebben gemaakt tijdens een optreden?
Elektronische loops die uit de hand lopen, apparatuur die hun eigen gang gaan en distorted gitaar lawaai die de gekke weten van elektriciteit volgen!
Wat is jullie eerste muziekherinnering?
Onze eerste muziek herinnering zijn Griekse en Italiaanse traditionele volksmuziek in ons huis, bij familie feestjes met veel goed eten, dans en zelfgemaakte alcohol die we toentertijd nog niet mochten proeven.
Wat zouden jullie doen als je geen muzikant was geweest?
Giuseppe zou waarschijnlijk op een onbewoond eiland zitten of gewoon simpele baantjes hebben zoals de beste koffie van de wereld maken. Giuseppe houdt van de kleine pleziertjes in het leven. Ik (Thanos) zou waarschijnlijk wiskunde leraar zijn ergens op een klein Grieks eiland, waar ik ‘s nachts Bach speel op mijn oude piano, nadenkend over de wonderen van het heelal.
Wat is de grootste uitdaging die jullie als band tegen zijn gekomen?
De grootste uitdaging voor een band is het creatieve proces. Het is de samenwerking van ziel en geest. Het is altijd hard werken om losse ideeën en concepten vorm te geven. Het is ook erg uitdagend om deel uit te maken van een nieuwe muziekscene hier in Nederland, waar we sinds kort het gevoel over hebben daar bij te horen.
Wat zouden jullie als band graag willen bereiken?
We zouden graag echt nieuwe muziek maken, om altijd creatief te blijven en een bepaald publiek te bereiken die muziek en kunst waarderen. We vinden het heel leuk om op te treden het zou natuurlijk geweldig zijn om in de mooiste concertzalen van de wereld te spelen en met zoveel mogelijk mensen in contact te komen.
Met welke artiest/band zouden jullie nog wel eens samen willen werken en wat voor nummer zou dat worden?
We zouden ontzettend graag met Trent Reznor van Nine Inch Nails samenwerken. We denken dat we net zo schizofreen zijn als hij en dat we samen een ‘monster’ kunnen creëren. Maar dat is slechts een droom, toch? Of misschien meer een hele toffe nachtmerrie!
Kunnen jullie nog wat leuke videofacts vertellen over de clip?
De videoclip van ‘Completely Absent’ is voor een groot deel geschoten op dezelfde plek als dat het nummer is opgenomen, een donkere, natte kelder onder de ‘Mailmen Studios’ in Utrecht. Giuseppe werkte in de donkere kelder twaalf uur lang aan dit nummer, wat oorspronkelijk heel anders was: ‘Completely Absent’ was een echt bandnummer. Deze twaalf uur bracht Giuseppe ertoe om er een heel persoonlijk en intiem nummer van te maken. Twaalf uur lang in de kelder doorbrengen zorgde er voor dat Giuseppe soortgelijke bewegingen begon te maken zoals je in de video kunt zien. Het was een soort marteling maar het was het waard. In het tweede deel van de video ontsnapt hij om zichzelf ‘completely absent’ te vinden.
De video is geregisseerd door Alessandro Gatti en gefilmd met de hulp van Giallo Giuman en Crystal Molenaar. We hopen dat je er van geniet!
