.
.
Niet Voor Dovemansoren:
.
Vrijdagavondse Deuntjes
.
door Emma Lotte de Groot
.
Plastikman
.
Wat is dat toch met techno? Wats’ de deal met het massaal naar festivals gaan en dagenlang dansen op eentonige beats? Waarom kan je op vrijdagavond na twaalven in Amsterdam nog maar zelden een goed hiphop feest vinden en waarom heeft zelfs Rihanna een technobeat onder haar nieuwste nummer?
Is het omdat we het allemaal zo goed hebben dat we geen protestliederen á la Bob Dylan hoeven te schrijven? Hebben wij geen boodschap meer over te brengen, althans niet woordelijk? Zijn we het gewoon best wel eens met de overheid en de manier waarop de maatschappij is ingericht? Of zijn we heus wel ontevreden, maar is muziek niet meer het instrument om dit tot uiting te brengen?
Of is het dat we geen religie meer hebben, religie of waarheid om ons aan vast te houden? Een bepaalde zekerheid, de gedachte dat het allemaal, hoe dan ook, wel goed komt. We zweven in het luchtledige en weten allemaal niet waar we heen moeten want, geen man in lange jurk die het ons kan vertellen. De simpele tonen, waarbij vooral ook de leegte tussen de klanken te horen is misschien dé uiting van deze onzekerheid, eindeloze twijfel. Alsof men er geen melodie of tekst onder dúrft te zetten want hee, grote kans dat het niet de juiste is.
Heeft het te maken met obesitas en onze nodeloze behoefte om dagenlang achter de computer te zitten en dus adrenaline- kicks mis te lopen? Zorgt de harde bass en de beat die verdacht veel het ritme van het hart volgt, maar dan misschien iets sneller, voor een adrenaline kick die we uit het ‘normale’ leven niet meer halen?
Is het ons gebrek aan verbondenheid in het dagelijkse leven, doordat we niet meer in een verzuild Nederland leven en ook niet meer lid zijn van de feministische partij? Zo on-verbonden doordeweeks, dat we in het weekend elkaar opzoeken en zo dicht mogelijk bij elkaar, met zo veel mogelijk mensen, urenlang dansen. Dan hebben we iets gemeen; we gaan allemaal nog niet naar bed.
.
.
Het is dat allemaal, en nog veel meer.
.
Zowel de muziek zelf als de cultuur die erbij komt kijken is verbindend, laten alle hartjes in de zaal op hetzelfde ritme kloppen. Het belangrijkste echter, DE reden waarom het de muziek is die het meest bij deze generatie hoort is het feit dat je het zelf mag invullen.
Niemand vertelt je wat je moet voelen, de minimale klanken laten alle ruimte voor eigen interpretatie. In de steeds kleiner wordende wereld hebben we een veelheid aan informatie, meningen, keuzes, kansen en mogelijkheden. Een overload. We zijn de draad kwijt, maar op een goede manier. We geloven niet meer in Grote Verhalen; ware liefde, leven na de dood, rationaliteit en de waarheid, het zijn onbruikbare begrippen geworden.
En dat is wat ik zo fantastisch vindt aan deze muziek, en dan met name de minimal van Plastikman; wat je denkt, hoe je danst en wat je weet of voelt is Onbepaald.
.
Kom binnen in de Vrijdagavond en bepaal zelf, rustig aan, hoe vannacht zal gaan.
.
Tekst: Emma Lotte de Groot
.
Plastikman (aka Ritchie Hawtin) speelde vorige maand
twee keer op het Amsterdam Dance Event.
Like Ons op Facebook voor meer!
.
.
Ik zou eens onderzoek doen naar het woord techno,
de nieuwe plaat van Rihanna is eerder house en absoluut geen techno.
wat een mooie beschouwing;
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat het juist het gebrek aan creativiteit en twijfel is, een gebrek aan een eigen stem of geluid, een gebrek aan de wil of wens te veranderen, die iedereen doet ondergaan in de eentonigheid van de massa, de minimale leegte van de eenvormigheid. Stampen in plaats van dansen op de vulkaan. De massa als ondeelbare macht waarin het (altijd) veilig toeven is.
Ach, ik zeg ook maar wat …..
Pingback: Vrijdagavondse Deuntjes: Nicolas Jaar! | Alternative
In de film 24 Hour Party People die de opkomst en ondergang van housemuziek in Manchester eind jaren ’80 begin jaren ’90 komt een mooie quote in voor wat betreft de essentie van elektronische muziek. Enigzins poetischs, misschien dat je hier wat mee kan in je zoektocht:
And tonight something equally epoch-making is taking place. See? They’re applauding the DJ. Not the music, not the musician, not the creator, but the medium.
This is it. The birth of rave culture. The beatification of the beat. The dance age. This is the moment when even the white man starts dancing. Welcome to Manchester.