Het was deze week, 4 juni om precies te zijn, dertig jaar geleden dat Bruce Springsteen zijn Born In The U.S.A. uitbracht. De plaat lanceerde Springsteen naar absolute supersterrenstatus en is de boeken ingegaan als één van de best verkochte album uit de geschiedenis. Toch was The Boss niet altijd even blij met het succes van Born In The U.S.A. en werd hij vaak, en dan vooral bij het titelnummer, niet helemaal goed begrepen.
Born In The U.S.A. betekende een nieuwe fase in de carrière van Springsteen. Hij had twee jaar daarvoor, in 1982, het persoonlijke, sombere Nebraska uitgebracht, dat hij zonder de E-Street Band thuis opnam met alleen maar een akoestische gitaar en een taperecorder. De grote tours rond Darkness On The Edge Of Town en The River eind jaren ’70 en begin jaren ’80 waren hem gaan tegenstaan en Springsteen voelde dat het tijd was om even back-to-basics te gaan.
Tijdens de opnames van Nebraska begon het echter toch weer te kriebelen en halverwege 1982 had hij al enkele nummers gemaakt die niet pasten bij de sfeer die hij voor Nebraska voor ogen had. Tracks als ‘Born In The U.S.A.’, ‘Working On The Highway’ en ‘Glory Days’ bleven daarom op de plank liggen voor een volgend project.
Na het, praktisch, solo-intermezzo van Nebraska bracht Springsteen in 1983 zijn E-Street Band weer bij elkaar om Born In The U.S.A. op te nemen. Het album kwam daarna uit op 4 juni 1984 en werd meteen een groot succes. De plaat werd niet alleen Springsteens best verkopende album maar ook het meest verkochte album in de Verenigde Staten in 1985. Zeven van de nummers van Born In The U.S.A. schopten het tot de single top 10 en de aansluitende tour trok overal over de wereld volle stadions.
Na Born In The U.S.A. was Springsteen een superster. Zijn grote doorbraak was natuurlijk al tien jaar eerder gekomen met Born To Run en ook met Darkness On The Edge Of Town en The River had The Boss het nodige succes gekend. Born In The U.S.A. was echter een fenomeen. Zo zorgde ‘Dancing In The Dark’, met een piepjonge Courteney Cox in de clip, ervoor dat hij op zijn vijfendertigste ineens een tieneridool werd.
Het succes van de plaat leidde er ook toe dat iedereen iets van Springsteen wilde. Hij werd de belichaming van de Amerikaanse spirit in de jaren ’80 en de hoesfoto met de Amerikaanse vlag werd een iconische afbeelding. Ronald Reagan gebruikte het titelnummer zelfs bij zijn presidentiële campagne, terwijl ‘Born In The U.S.A.’ beslist niet pro-Amerikaans is en de nodige kritiek uit op de Vietnamoorlog en de gevolgen van die strijd. Springsteen haastte zich dan ook om zich te distantiëren van Reagans campagne door te stellen dat hij zich niet over politiek wilde uitlaten.
Vraag een gemiddelde Springsteenliefhebber naar zijn favoriete album van zijn of haar held en Born In The U.S.A. zal waarschijnlijk minder snel genoemd worden. ‘Dancing In The Dark’ en ‘Glory Days’ zijn misschien atypische Springsteennummers, maar dat betekent niet dat Born In The U.S.A. geen sterke kanten heeft. Het titelnummer is niet voor niets uitgegroeid tot een anthem en ook het drieluik ‘Downbound Train’, ‘I’m On Fire’ en ‘No Surrender’ is ijzersterk en bevat alles wat hem groot heeft gemaakt, van problemen in de liefde tot de worstelingen van de gemiddelde blue collar Amerikaan.
Born In The U.S.A. spreekt daarom dertig jaar na dato nog steeds mensen aan en vormt een goede instapper in het rijke oeuvre van The Boss. Het luidde echter ook een minder succesvolle fase van zijn carrière in, waarin hij, nadat het stof rond het enorme succes van de plaat weer wat was gaan liggen, twijfelde welke kant hij precies op wilde met zijn muziek en of hij zijn E-Street Band daarbij wel nodig had. Pas met The Rising in 2001 keerde Springsteen daarna terug naar oude vorm.
Hij liet zijn apolitieke houding jaren later overigens varen toen de democratische presidentskandidaat John Kerry ‘No Surrender’ gebruikte voor zijn verkiezingscampagne. Springsteen sprak zich uit voor de tegenstander van George W. Bush en trad daarna zelfs een aantal keren op op partijbijeenkomsten.
