Is Orlando Higginbottom, bekend onder de artiestennaam Totally Enormous Extinct Dinosaurs, een wonderkind? Misschien. Het is in elk geval een feit dat hij op debuutalbum Trouble wel erg vaak in de buurt van productionele perfectie komt.
In een tijd waarin je als producer van elektronische muziek nauwelijks nog aandacht genereert zonder wobble of anderszins subsonische bassen onder je nummers is Trouble een bijzonder knappe plaat. Veel van de liedjes op Trouble kenden we al van eerdere EP’s en singles. De nog niet eerder gehoorde nummers liggen voor het merendeel in het verlengde van het reeds verschenen.
Het werk van Totally Enormous Extinct Dinosaurs heeft, in tegenstelling tot de meeste moderne bass music, geen duistere sfeer. T.E.E.D. bezorgt je eerder een grote glimlach op je gezicht. Aangenaam op en neer wiebelende synthesisers, tropische ritmes, en de meest uiteenlopende vreemde geluidjes worden door de jonge Londenaar vakkundig aan elkaar gelast. Regelmatig levert Higginbottom zelf vocale bijdragen. Zijn stem is al even lichtjes en subtiel als alle andere muzikale elementen die T.E.E.D. in zijn muziek verwerkt.
Aan alles is te merken dat T.E.E.D. niet zomaar een doorsnee knoppendraaier is. De gelaagdheid van de songs en vooral die enorme subtiliteit. Over elk geluidje lijkt te zijn nagedacht. Het is er dan ook met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten: zijn vader is professor muziekwetenschappen en dirigent van het koor van de Universiteit van Oxford en Higginbottom zelf is al jaren met muziek bezig. T.E.E.D. is een eigengereid figuur, gezien zijn bizarre pseudoniem en zo mogelijk nog bizardere liveshows, maar ook muzikaal. Fijn in het gehoor liggend maar toch erg origineel.
Gezegd moet dat de nieuwe nummers niet allemaal zo goed zijn als eerder verschenen toppers als ‘Tapes & Money’ en ‘Household Goods’. ‘Your Love’ leunt op een makkelijke retro-nineties sample en ‘Fair’ had misschien beter weggelaten kunnen worden. Maar verder weinig kritiek hoor. ‘American Dream Part II is zowaar een electro dansvloerkraker en het zweverige ‘Panpipes’ geeft je dan weer meteen het gevoel alsof je met je blote voeten op een strand in Frans Polynesië staat.
Nog maar een pluim erbij in die indianentooi.
