Ook voor muzikanten is een blog een prima manier om je publiek op de hoogte te houden van je verrichtingen. Sinds enkele dagen blogt Smashing Pumpkins-drummer Jimmy Chamberlain over de studioopnames van de heropgerichte band, zes jaar na de afscheidstournee in 2000. En na opper-Pumpkin Billy Corgan’s mislukte band Zwan en dito soloplaat The Future Embrace. Waarop op de zanger een paar illusies armer in de pers uitriep de Pumpkins weer bij elkaar te brengen. "I want my band back, and my songs, and my dreams."
Hoe dan ook: het gaat nu erg goed in de studio, als we Chamberlain mogen geloven. Van Corgan lezen we nog geen woord. "Het klinkt allemaal fantastisch", jubelt hij op de Myspace-blog van de Pumpkins, onder de noemer Jimmy’s Love Letters. Verder heeft hij het er in bijzonder poëtische bewoordingen over dat de nieuwe muziek strikt gebaseerd is op puurheid, waarheid en eerlijkheid. Dat klinkt inderdaad als pretentieus op z’n Smashing Pumpkins. Het is echter nog niet duidelijk of oerleden James Iha en D’Arch Wretzky of latere bassiste Melissa auf der Maur ook weer deel uitmaken van de band.
Nu maar hopen dat de fantastische klank waar de drummer het over heeft niet alleen te danken is aan de producers waar opper-Pumpkin Billy Corgan en Jimmy Chamberlain mee werken: Roy Thomas Baker, bekend van Queen, en Terry Date, eerder achter de knoppen bij Soundgarden en Pantera. Deze combi belooft in ieder geval een heftig geluid. Maar natuurlijk valt of staat een album met goede songs. En daar ontbrak het voor minstens de helft aan op de laatste groepsplaat Machina/The machines of God, die bezweek onder haar zware geluid. Ik durf niet te hopen op een niveau ten tijde van Siamese Dream (’93) of de ambitieuze dubbelaar Mellon Collie & The Infinite Sadness (’95), enkele van mijn favoriete albums ooit. Maar daarom ben ik wel zeer benieuwd naar het resultaat, wanneer het ook mag verschijnen. Jullie ook?
Bekijk hier de video van Today (’93), uit de hoogtijdagen van de Smashing Pumpkins.
Als ik dit soort berichten lees, moet ik een beetje denken aan Brett Anderson. Na het opblazen van Suede, kwam hij ook met een nieuwe band, The Tears. Die nieuwe band blijkt niet zo succesvol als de voorganger en vervolgens wordt het over de solo-boeg gegooid. Bretts debuut cd verschijnt begin 2007. Begin 2008 roept hij waarschijnlijk dat hij Suede weer terug wil. Maar eerlijk is eerlijk, die opwinding van de eerste keer krijg je niet meer terug. Daar zijn die oude songs ook te monumentaal voor geworden, mede door het ontbreken van waardig vervolgmateriaal. Ook voor een Smashing Pumpkins reünie zal een markt zijn, maar dat zal hoogst waarschijnlijk wel Rolling Stones-trekjes gaan vertonen. Nog een keer de gevierde rockster spelen voor een publiek van uitgebuikte volwassenen die ooit schreeuwde dat het allemaal anders moest en nu met vrouw en (klein-)kinderen in de nieuwe Daimler naar het concert komen. Niet dat daar iets mis mee is, maar soms is het nog prettiger het verleden met rust te laten en gewoon die oude lp of cd te pakken en te genieten van hoe het toen was.