Knap hoor. Nog geen recensie te vinden in het Nederlandse taalgebied, en toch knalt Blood Visions, het eerste soloalbum van garagepunker Jay Reatard, deze week op nummer 1 de Moordlijst binnen. En daarmee is hij in ieder geval het snoepje van de week van tenminste de halve Oor-redactie. Terecht? Nou, laat ik eerljk zijn: voor garagepunk-liefhebbers lijkt Blood Visions me inderdaad verplichte kost. Voor de rest van de wereld heb ik m’n twijfels.
Jay Reatard heeft al de nodige ervaring. Je zou ‘m ondanks zijn 26 jaar al een veteraan in de garagerock-scene kunnen noemen. Tien jaar terug deed hij dat wereldje voor het eerst opschrikken met zijn band The Reatards uit Memphis. Elementaire, snoeiharde rock ‘n roll en punk op zijn best en aggressiefst. Zo op de band gekwakte muziek met hooguit drie akkoorden, waar je spontaan zin van krijgt om buiten stoeptegels uit de straat te sjorren. Waar we tegenwoordig ook The Hunches voor hebben, zeg maar. Ik heb de band nooit live gezien, maar de over the top concerten moeten een belevenis zijn geweest. Ook speelde Reatard mee in talloze andere bands, waaronder in het niet minder legendarische Lost Sounds. Nog een potige, trashy rock ‘n rollband met hysterische vrouwelijke zang en flinke bakken smerige noise.
En nu is daar dus Blood Visions, waarop bij de eerste luisterbeurt meteen opvalt: wat meer gevoel, diepgang en melodie dan we van Jay Reatard gewend zijn. Wat zeker niet wil zeggen dat Blood Visions vergeleken met zijn eerdere groepswerk een softe plaat is. Integendeel: vijftien splinterbommen van liedjes razen binnen een half uur meedogenloos voorbij. Alles is kortom relatief. Maar dat kleine beetje gas terug ten gunste van meer melodie geeft de catchy nummers op Blood Visions wel extra grote klasse mee. Net als de wave-invloeden die hier en daar opduiken.
Wellicht dat Blood Visions direct een klassieker geweest zou zijn, mocht de plaat in 1977 verschenen zijn. Nu is het afwachten of een groter publiek dan een select groepje muziekjournalisten dit ook oppikt. De liedjes zijn goed genoeg, maar ik ben bang dat voor een heuse doorbraak van deze man de oren van de gemiddelde popliefhebber toch te gevoelig zijn. Oordeel zelf aan de hand van drie nummers op de Myspace van Jay Reatard. Oudbollige punk van dertig jaar geleden of briljante, zalige herrie? Ik ga voor het tweede.
Nog geen video te vinden van Jay solo, daarom voor de aardigheid een live-opname van The Reatards.
Zie ook:
- Moordlijst: Reatard nieuw op 1, Rifles eruit vanaf 1
- Eerdere snoepjes, oa. The Fratellis, OK Go, Goose en The Horrors.
Dit album is gewoonweg grandioos. Sinds lange tijd niet zo’n opwindende muziek gehoord. Heerlijk. De nummers zijn stuk voor stuk gestript tot er niets anders over blijft dan pure, recht-toe-recht-aan garagepunk. Damn. Zeker verplichte kost voor iedere garagerock/punk liefhebber.
Video is in the Pit’s (Kortrijk, B) in 2005. Reatards zijn hier Jay + Tokyo Electron. (Een van de…) originele Reatards bezettingen kwam in 1999 al eens over.
Nu dan Jay als Jay Reatard (met Boston Chinks als back-up band). Mei en juni dit jaar!
http://www.kissnrun.com/ontour.html
Geweldig!! Ik was al aan het kijken wanneer die idioot deze kant op komt… mei en juni dus… BEDANKT!