Black Country Communion is de nieuwe band van rock-legende Glenn Hughes. De frontman van onder andere Deep Purple is sinds twee jaar terug op het grote podium en eigenlijk is dat heel goed nieuws. Vorig jaar formeerde hij een dreamteam van rockers met daarin de zoon van Led Zeppelin drummer John Bonham, Jason, supertoetsenist Derek Sherinian (van Alice Cooper en Van Halen), en gitarist Joe Bonamassa (die eigenlijk wel met iedereen heeft gespeeld). Nu is er dus de tweede plaat, en hij is lekker. Jeroen Bakker, take it away!
.
.
BLACK COUNTRY COMMUNION – 2
Label: Mascot Records / Datum Release: 14 Juni 2011
Tekst: Jeroen Bakker
Afgelopen donderdag is Black Country Communion in San Diego begonnen met een Amerikaanse tournee die de band van eind juni tot begin augustus naar Europa zal brengen. Werd de band onder leiding van muzikaal regisseur/zanger/bassist en voornaamste schrijver Glenn Hughes aanvankelijk beschouwd als ‘super-project’, het heeft er toch alle schijn van dat Black Country Communion als een volwaardige band gezien mag worden. De drukke agenda’s van toetsenist Derek Sherinian, drummer Jason Bonham en stergitarist Joe Bonamassa bleken voor de bijna zestigjarige rock-icoon geen belemmering om na de release van het debuutalbum uit september 2010 direct aan de slag te gaan met het vervolg dat simpelweg ‘2’ zou gaan heten.
In de knalharde opener The Outsider bewijst Hughes geen loze beloften te hebben gedaan. Bonham voert het ritme aan met fel drumwerk terwijl Bonamassa en Sherinian een gitaar/keyboard-duel uitvechten dat uiteindelijk in prachtige harmonie zal eindigen.
Hughes’ krachtige vocalen zijn ronduit indrukwekkend te noemen. De onbegrensde ambitie van de oud-Black Sabbath/Deep Purple-frontman kruipt zo ongeveer door de speakers. Ook tijdens Man In The Middle galmt de echo van de jaren zeventig door zonder een oubollige indruk achter te laten. Pas in het van Bonamassa afkomstige geschiedenislesje Battle For Hadrian’s Wall wordt even gas teruggenomen. De invloed van Jason, inderdaad de zoon van…, of eigenlijk Led Zeppelin ligt er dik bovenop. Niet zo vreemd als je bedenkt dat de drummer samen met John Paul Jones en Jimmy Page de fundering van Save Me componeerde om het eventueel te gebruiken voor een eventueel nieuw album na de spraakmakende reünie van enkele jaren geleden. In tegenstelling tot het eerdere werk is er nu, zoals in Crossfire, beduidend meer ruimte voor de toetsen van Sherinian. In An Ordinary Son horen we Bonamassa voor de tweede maal als zanger opdraven en wordt een sterk duet met Hughes niet uit de weg gegaan. Heel even klinkt in Little Secret iets terug van een vertrouwde Bonamassa als bluesgitarist. Het venijn zit in de staart van ‘2’ waarin het allemaal bij elkaar komt: Met Cold heeft B C C een ijzingwekkend mooie rockballad opgenomen waarin alle kwaliteiten van deze muzikanten tot een absoluut hoogtepunt reiken.
.
.
Mocht het hem eens lukken om dit gezelschap langer dan twee weken in een studio te krijgen…
De rek is er bij Glenn Hughes in ieder geval nog lang niet uit en wie het verhaal achter de totstandkoming kent van ‘2’ kan er gerust van uitgaan dat nummer 3 niet lang op zich laat wachten. Bospop 2011 kan zich opmaken voor een heet avondje.
