KITTY, DAISY & LEWIS
Melkweg, Amsterdam
13 September 2011
Het is december 2009 als Kitty, Daisy & Lewis oftewel de Londense familie Durham (broer en twee zusjes) de Amsterdamse Melkweg voor de eerste keer uitverkopen. Bijna twee jaar later worden op de zelfde locatie, op het laatste moment, de laatste kaarten van eigenaar verwisseld en is de Max wederom goed vol gelopen voor het eigenzinnige trio.
Veel verschillen met die bewuste avond zijn er niet. Het podium staat vol vintage instrumenten en apparatuur, een mooi woord voor oude rommel. Lewis heeft nogmaals zijn prachtige beige pak aangetrokken en zowel Kitty als Daisy vallen op vanwege hun merkwaardige en ogenschijnlijk ongeïnteresseerde houding die zowel arrogant als theatraal en tegelijkertijd fascinerend oogt.
Toch hebben de drie een stormachtige ontwikkeling doorgemaakt in de afgelopen twee jaar. Zo heeft het trio, aangevuld met twee begeleidende muzikanten, ongeveer alle clubs en grote festivals in Europa platgespeeld en heeft het daarnaast een tweede, belangrijke opvolger van het debuutalbum uitgebracht. Smoking In Heaven kent ondanks het ontbreken van echte uitschieters maar weinig zwakke momenten en heeft daardoor binnen diverse media op uitstekende recensies kunnen rekenen.
Het resultaat van de uitgebreide soundcheck vroeg op de avond wordt in één keer teniet gedaan door Kitty en Daisy die het noodzakelijk vinden om de gehele podium-setting radicaal om te gooien. De roadie van de band weet nu al dat het een drukke avond gaat worden. Zelfs het inpluggen van de gitaar lijkt de dames te veel. Lewis is de enige die zich zelf lijkt te redden. Verveeld om zich heen kijkend blijft Daisy eindeloos draaien op haar drumkrukje terwijl ze zich zojuist bewust is geworden, voor de zoveelste keer, van de minder praktische kanten van haar prachtige jurkje.
Het authentieke pre-rock ’n roll-geluid zoals dat in de Melkweg klinkt is gelukkig gebleven maar Smoking In Heaven kent daarnaast enkele vrolijke ska-deuntjes die het tijdens een live-optreden enorm goed doen.
Zo is daar het opzwepende Tomorrow dat een prima moment blijkt te zijn voor een ‘special guest’ als Tan Tan, de Jamaicaanse gangmaker/trompettist die eigenlijk Eddie Thornton heet en gewoon een vaste basisplaats in de begeleidingsband heeft. In die band vinden we verder nog Ingrid Weiss die de lage tonen op de staande bas aanslaat en Daddy Grazz die diverse akoestische snaarinstrumenten aan het totaalgeluid toevoegt. Het zijn juist de twee laatstgenoemden die de meeste rust uitstralen. De Durhams wisselen na ieder nummer allemaal van instrument waardoor in het optreden weliswaar de nodige vaart volledig ontbreekt maar waarin een grote muzikale variatie geboden wordt ter compensatie. Van een hecht samenspel is eerlijk gezegd nauwelijks sprake. Het zal pas ergens halverwege de set zijn wanneer de stoelendans ten einde komt en de ideale bezetting duidelijk lijkt.
Het swingende, vrolijke en meest toegankelijke Messing With My Life is de leukste nieuwe single die je nooit op de radio zult horen. Een vluchtige blik in de zaal vanaf het balkon laat veel heupwiegende stelletjes zien waarbij enkelen zich laten verleiden tot een onvervalst partijtje rock ’n rollen zoals tijdens I’m Going Back.
In Will I Ever wordt gebruik gemaakt van een xylofoon en verruilt Daddy Grazz zijn akoestische gitaar voor een kleine ukelele terwijl we heel even Kitty in de rol van human beat boxer zien gaan. Het blijkt wederom Lewis te zijn die de show moeiteloos naar zich toe trekt tijdens een oprechte en tevens opzwepende uitvoering van Don’t Make A Fool Out Of Me.
Mede door een uitstekende ‘tweede helft’ worden ook de laatste sceptici over de streep getrokken met als gevolg enkele toegiften, een zichtbaar tevreden band en een publiek wat met een gelukkig gevoel huiswaarts keert.
Tekst: Jeroen Bakker
