Live-Review: Das Racist Live in Amsterdam

.

Foto’s: Joost Stoof

.

.

Donderdagavond maakte wij van Alternative het slechtse concert van de afgelopen jaren mee. Zelden was ik getuige van een grotere deceptie. Das Racist trad op in een volle Sugar Factory, aan het Amsterdamse Leidseplein. Das Racist is een Amerikaanse hip-hop formatie, denk ik. In ieder geval vallen ze volgens de critici onder het nieuwe genre frat-hop. Hip-hop voor frat-boys. Met andere woorden, rap voor elitaire rich kids die toch vooral heel erg lam willen worden en ook eens ongeneerd mee willen rappen met stoere hip-hop zonder dat ze meteen voor wiggers worden uitgemaakt.

.

Het resultaat van deze opzet is dat alle hip-hop uit die college-hoek volgens de maatstaven van een ouderwetse hip-hop fan (zie Nas, ATCQ, Common Sense en alle andere acts uit 1992) vreselijk teleurstellend is, en eerlijk gezegd ook een beetje irritant. Ik zeg dit omdat het belangrijk is om aan positie-bepaling te doen. Ik heb inderdaad een bepaalde verwachting van hip-hop. Ik heb bepaalde standaarden ja. Maar ik wist wel meteen zeker dat ik Das Racist live wilde zien, omdat ik met eigen ogen wilde meemaken waarom iedereen hier zo lyrisch over was.

.

.

Over het concert kan ik kort zijn. Niets deugde. De mannen kwamen te laat. Ze liepen verveeld of heel moe het podium op. Grinnikend, alsof het allemaal een grote grap was. Ze waren niet te verstaan. En door het aanhoudende getetter in de microfoon hoorde we in de zaal alleen maar een waas van geluid, zelfs de beat was niet goed te horen. Het feit dat de meeste van hun refreintjes bestaan uit het lamlendig mompelen van lege teksten hielp ook niet.

.

Oja en ze hadden een machientje waarmee je een stem kon hervormen zodat het lijkt alsof je helium op hebt. Tot vier keer aan toe poogden ze de lachers op hun hand te krijgen door met vervormde stem te vragen hoe het met ons ging. Bij de derde keer was hij, Heems, zelfs een beetje beledigd dat we het niet zo grappig vonden, en informeerde hij of de microfoon wel aanstond en zo ja, of wij dan wel Engels konden. Zo’n avond dus.

.

.

Eigenlijk wilde ik hier niet eens een artikel aan wijden. Ik zie meerdere concerten per week, al twee decennia. Eigenlijk hoeft het niet eens goeie muziek te zijn. Het hoeft ook niet gezellig, of mooi. Het hoeft niet lang te duren, en uiteindelijk doet het er zelfs niet toe of het geluid en de belichting voldoen. Maar je moet er wel zin in hebben. En je moet er wel zelf achter staan. Anders snap ik niet waarom ik door de regen naar jou toe moet fietsen.

.

Ok, Das Racist is het product van de hipster-generatie, wiens enige echte kenmerk is dat ze in alles proberen te bewijzen dat ze het allemaal helemaal niet interessant vinden. Het afwezige, ietwat verdoofde en /of passieve, die uitstraling dat je toch ook geen zin hebt om je mooi aan te kleden. En dan wel zes uur doen over een outfit die dat uitstraalt. Ja, en dan ook nog eens muziek maken zonder teksten, of met stuitend oppervlakkige teksten (hallo chillwave, ga eens weg!), en vooral zonder passie. Want passie is je laten kennen.

.

.

Nu is mijn recensie verzand in een gebrekkige tirade over hipsters. Laat ik afsluiten met een wens voor 2012. Dat we met zijn allen eerst luisteren naar de muziek, voordat we besluiten iets heel erg goed te vinden. Alle bloggers zitten er altijd naast. Das Racist is een van de populairste indie-hip-hop acts van dit jaar, hoofdzakelijk op basis van hun aandacht van hippe blogs.

.

Net zoals Lana del Rey geen Joni Mitchell is, zal Das Racist nooit een A Tribe Called Quest worden. Daar kunnen duizend stukjes op Pitchfork niets aan veranderen. In 2012 ga ik een ouwe lul worden. Want oude muziek is vaak betere muziek. Dan is het maar minder sexy. Het is tenminste wel echt.

.

Thomas de Groot

.

Foto’s: Joost Stoof

.