Voor veel mensen is de show van Cymbals Eat Guitars in Bitterzoet het eerste Indiestad-concert van het jaar. Dat blijkt al bij de ingang, waar de rij voor mensen die gewoon een kaartje hebben gekocht eigenlijk niet bestaat. De band is in ieder geval op de hoogte gesteld dat veel van het publiek geen echt kaartje heeft, want zanger Joe D’Agostino vraagt halverwege hoe het gaat met iedereen die een ‘indiebus thing’ heeft.
Cymbals Eat Guitars heeft er zelf in ieder geval zin in en besluit er een punkshow van te maken. Waar hun laatste album LOSE op plaat nog wel over de nodige dynamiek beschikt, daar worden de nummers live grotendeels op dezelfde stand ten gehore gebracht. Bij opener ‘2 Hip Soul’ verstopt D’Agostino zich nog in zijn capuchon, om vanaf het tweede nummer ‘Warning’ alleen maar in een zwarte tanktop zijn ding te doen.
Het grootste deel van de set wordt gevuld met materiaal van LOSE, waarvan verder onder andere de folkpunk van ‘XR’, de new-wave van ‘Place Names’ en ‘Chambers’ en ‘Jackson’ voorbij komen. Verder speelt de band ook een aantal nummers van hun eerdere twee platen Lenses Alien en Why There Are Mountains, waaronder ‘… And The Hazy Sea’ in de toegift. Het enige moment in de set waarbij de band gas terugneemt is eigenlijk bij afsluiter ‘Child Bride’, dat door D’Agostino solo met een gitaar ten gehore wordt gebracht.
Met dat nummer komt er na een dik uur een einde aan de show van Cymbals Eat Guitars, dat bij vlagen imponeert, maar over het algemeen wel iets meer evenwicht had mogen vinden tussen hard en zacht en introvert en agressief, de zaken die LOSE juist zo’n sterke plaat maken.
