Zou hij ze gezien hebben toen hij aankwam in Amsterdam? De vluchtelingen die uit dezelfde regio komen als waar hij zijn band naar vernoemd heeft en waar een onrustige zwerver als Zach Condon ongetwijfeld een zeker verwantschap mee voelt. Als erkend vliegtuighater doorkruist hij met Beirut momenteel per trein en bus Europa, maar niet voordat hij een uitverkocht tweeluik in Paradiso doet ter ere van het, afgelopen vrijdag verschenen, vierde studioalbum No No No.
Een echte prater is Condon overigens niet. Hij komt niet veel verder dan “thank you” en “thank you so much Amsterdam”, bij het in het ontvangst nemen van het applaus gedurende de uitgebalanceerde set. Van het (licht tegenvallende) nieuwe album No No No komen maar drie nummers langs, waardoor er natuurlijk meer ruimte overblijft voor de oudere publieksfavorieten.
Toch mist er iets in het eerste deel van de show. Klassiekers als ‘Nantes’, ‘Santa Fe’ en ‘The Rip Tide’ blijven vlak, alsof Beirut net dat beetje extra pit niet kan opbrengen. De boel ontvlamt pas bij het warme ‘Postcards From Italy’ en het daaropvolgende ‘Vagabond’, al hebben ‘Gibraltar’ (het sterkste nummer van de nieuwe plaat) en de toch wel sterke toegift met onder andere ‘After The Curtain’ en ‘The Flying Club Cup’ zichtbaar moeite om het vuur brandende te houden.
Beirut staat duidelijk met plezier op het podium en het geluid komt vol en goed de zaal in, van Condons melancholische zang tot de verschillende blazers die vooral tijdens de mariachi-achtige intermezzo’s de show stelen. Het is alleen net dat beetje magie dat ontbreekt om voor de volle honderd procent te overtuigen en van een gewoon goed concert een legendarische avond te maken.
