Torre Florim is een blij man. En geef de frontman van Nijmeegse rockband De Staat eens ongelijk. Debuutalbum Wait For Evolution wordt geheel terecht bijkans doodgeknuffeld door pers en publiek, de plaat komt nota bene op plaats 13 in de album top 100 binnen en optredens verkopen sindsdien geregeld ruim van tevoren uit, zoals EKKO in Utrecht, de kleine zalen van Paradiso en 013 of het Rotterdamse Rotown. Over andere media-aandacht is weinig te klagen: al snel mocht De Staat ook opdraven bij De Wereld Draait Door voor een tv-optreden. Van wel een hele minuut. “En het interview was ook een minuutje”, weet Florim nog. “Maar het is wel heel leuk om al die heisa eens van dichtbij mee te maken. Het is apart om mee te maken hoe de afstand tussen jezelf en de media kleiner wordt. Sta je opeens zomaar met Giel Beelen te ouwehoeren.”
Aan de andere kant is het moeilijk om zelf te beoordelen hoe groot alle heisa eigenlijk is rond je eigen band, als je zelf in het middelpunt van de belangstelling staat. “Dat hoor je dan vooral van vrienden die tegen je zeggen dat ze je overal in bladen en kranten tegenkomen en dat de reacties zo goed zijn. Dat we zo zouden aanslaan, had ik eerlijk waar niet verwacht. Ik dacht zelf wel dat het album erg tof was geworden, maar dat het echt geen popplaat was. Blijk je toch een popplaat te hebben gemaakt… We hadden gerekend op waardering van een klein, alternatief publiek. Maar dat je single dan opeens op 3FM gedraaid wordt, en niet alleen ‘s avonds, maar ook ‘s morgens en ‘s middags, en dat die eerste zalen gewoon uitverkopen, en je mag naar De Wereld Draait Door… Zoals het nu gaat, zijn we erg gelukkig. Ik denk dat iedereen die ons vanaf het begin zou willen leren kennen, nu weet wie De Staat is. Intussen wordt het allemaal alleen nog maar mooier.”
Wait For Evolution is niet tot stand gekomen met de vijf huidige muzikanten die De Staat vormen. Florim componeerde en produceerde alle nummers grotendeels zelf en nam zodoende de meeste gitaar-, bas-, drums-, percussie- en (meerstemmige) zangpartijen voor z’n rekening, met hier een daar wat hulp van onder andere The Bloody Honkies. Niet vreemd, met een studie Compositie en Muziekproductie als achtergrond. Sommige fundamenten van het eindresultaat werden al negen jaar geleden bedacht. Maar of Florim daarmee ook echt negen jaar met Wait For Evolution in de huidige vorm bezig is geweest, zoals her en der te lezen is?
“Nou ja, het klinkt natuurlijk prachtig dat er negen jaar aan die plaat gewerkt zou zijn, maar het is meer dat ook oude ideeën van vroeger zijn gebruikt in enkele nummers. Sinds m’n twaalfde of dertiende rommelde klooide ik met allemaal geluiden en computerprogramma’s, nog in DOS zelfs. Daar maakte ik dan liedjes mee. Computers werden beter, programma’s werden beter en ik leerde steeds beter om laag voor laag op te nemen. Ik begon zelf te drummen en gitaar te spelen in een bandje, maar ik kon ook zelf liedjes maken, opnemen en die zo laten klinken als een band. Dus zo’n tweeënhalf jaar terug dacht ik: ik ga helemaal zelf een plaat maken. Het werd tof en ik wilde de muziek graag live met een band gaan spelen. Met bassist Jop en toetsenist Rocco speelde ik al in een band, gitarist Verdan en drummer Tim speelden al in bevriende bandjes, en zo vormden we uiteindelijk met z’n vijven De Staat. Het klonk vanaf de eerste optredens al heel vet, maar gelukkig voelt het nu aan alsof het nog steeds veel beter kan. Er staan nu gelukkig veel optredens voor de deur, ook op de festivals komende zomer, al speelden we voordat de plaat uitkwam gek genoeg nog veel meer, ook op de Popronde.”
Aanvankelijk was het de bedoeling dat Wait For Evolution vorig jaar maart al het levenslicht zou zien. Maar toen klopte een geïnteresseerd Excelsior aan en werd na tekening besloten de release uit te stellen naar een tactisch moment, vroeg in het jaar, buiten de releasegolven in het voor- of najaar. “Dus is de rest van 2008 eigenlijk besteed aan veel praten, nadenken over de promotie en de hoes en een nieuwe mix en mastering voor de plaat. Die was dus al eerder klaar. Hoewel, je bent nooit helemaal klaar of tevreden, maar op gegeven moment moet je er punt achter zetten.”
Dat geldt ook voor het werken aan de afzonderlijke nummers. Zo bestaan er van single The Fantastic Journey Of The Underground Man maar liefst twaalf versies. “Ik was er steeds maar niet tevreden mee. De beat is wel aardig hetzelfde gebleven, maar eerst was het gewoon te lang en de spanningsboog liep daardoor stuk. Die is hersteld door uiteindelijk gewoon een heel stuk uit het nummer te snijden. Dat helpt meestal wel goed (lacht), al mag een langzamer stuk als Meet The Devil juist wel langer duren, een uitgesponnen psychedelisch stuk past daar weer wel bij. Zoals The Fantastic Journey nu is geworden, ben ik er wel tevreden mee: een soort echt popliedje. Maar op zo’n moment zit je zo middenin een liedje, op gegeven moment weet je niet meer of het vet is of niet. Dat kun je dan het beste van anderen horen.”
Elementen bij elkaar rapen die op papier lijken te botsen, maar toch prima samen blijken te gaan. Dat is een van de dingen die Florim in zijn liedjes probeert te bereiken. “Zo is Kill A Man ontstaan vanuit een Afrikaans-achtig ritme, daar wilde ik dan graag een desertrock-gitaar overheen en een soort Beach Boys-harmonie. Elementen gebruiken en in een andere context plaatsen, daar hou ik van. Daarbij is componeren en produceren is voor mij eigenlijk hetzelfde. Het is niet zo dat ik eerst een liedje schrijf en het daarna pas gaat opnemen, het gebeurt allemaal tegelijkertijd. Ik weet dat het niet de meest gangbare manier van werken is, maar het voelt heel natuurlijk aan. Het is meer de werkwijze van een danceproducer dan van een rockmuzikant, zo alles in je eentje doen. Beck doet het ook, geloof ik. Of Moby. Dus in dat opzicht lijk ik heel erg op Moby, ha!”
Over vergelijkingen gesproken: dat een band als Queens Of The Stone Age vaak wordt genoemd als invloed is niet zo’n probleem. Florim is er zelf helder in: “Als je vaak en graag luistert naar een bepaalde band, is het logisch dat iets ervan doorsijpelt in je eigen muziek. Vergelijkingen zijn ook prima, zeker bij een nieuwe band is dat logisch, het hoort erbij. Maar het wordt vreemd als mensen je gaan vergelijken met namen die je zelf helemaal niet goed kent. Een Engelsman vond dat we heel erg op Nick Cave leken, maar ik had toen ik de plaat maakte nog nooit naar hem geluisterd. Een Belg vergeleek ons met Evil Superstars, die ik ook niet kende.”
Of Florim een eventuele volgende De Staat-plaat volgens exact dezelfde werkwijze zal maken, weet hij nog niet goed. “Ik denk dat een volgend album meer een bandplaat wordt, maar ook weer niet op de manier dat we met z’n vijven de studio ingaan om gezamenlijk liedjes te maken en als band op te nemen. Daarvoor hou ik teveel van laagje voor laagje opnemen. Live klinkt de muziek daardoor wel dynamischer, maar het bevalt me juist wel dat de nummers op plaat en live niet hetzelfde klinken. Daarnaast vind ik het niet zo fijn om met veel mensen aan een stuk muziek te werken, dan rollen er alleen maar compromissen uit. Ik wil graag van alles uitproberen en dat moet je met zo min mogelijk mensen om je heen doen.” Ideeën voor een volgend album zijn er nog genoeg, bezweert Florim. “Misschien dat ik een basis maak en die met de rest van de band uitwerk. Ach weet je, ik heb eigenlijk nog geen flauw idee hoe het een volgende keer gaat, ik lul nu maar wat. Eerst de komende tijd maar eens op zoveel mogelijk plekken spelen.”
De Staat – The Fantastic Journey Of The Underground Man
Pingback: De Staat naar Engels festival en in videogame | Alternative