In het kader van ‘bestaan die ook nog?’ is daar opeens een nieuw album van Maxïmo Park. Waar de band halverwege de jaren ’00 nog tot de grote jongens van de (Britse) indiescene behoorde zijn de laatste drie albums redelijk onopgemerkt gebleven.
Maxïmo Park brak in de jaren 2005-2007 door met puntige, up-tempo gitaarliedjes op de albums A Certain Trigger en Our Earthly Pleasures. Deze platen waren allebei zeer geslaagd en zorgden ervoor dat Paul Smith, met bolhoed, en zijn band, vooral in Engeland, volle zalen trokken. Op opvolgers Quicken The Heart en The National Health was de band duidelijk op zoek naar een nieuw geluid en ging het voor een meer melodieuzere aanpak, wat niet altijd even goed uitpakte.
Too Much Information is duidelijk een verdere stap in deze richting. Hoewel opener “Give, Get, Take” nog als een typisch Maxïmo Park nummer klinkt gaat Smith op het album op muzikaal, en ook op tekstueel gebied, verder het diepe in. Too Much Information verhaalt over voorbije relaties, verloren nachten in buitenlandse hotels en ouder worden in nummers als “Drinking Martinis”, “Brain Cells” en “Leave This Island”. Om deze wat zwaardere onderwerpen kracht bij te zetten kiest Maxïmo Park ervoor om de gitaren wat meer op de achtergrond te houden en een prominentere rol in te ruimen voor de synthesizer.
Niet alle nummers op Too Much Information komen even goed uit de verf. “I Recognise The Light” en “Where We’re Going” zijn bijvoorbeeld twee niemendalletjes die niemand echt zou missen. Toch is de plaat over het algemeen redelijk geslaagd, met “Midnight On The Hill” als uitschieter, waarbij Maxïmo Park terugkeert naar vroegere vorm. De rest van het album kan hier niet aan tippen, maar Smith heeft nog steeds een warme stem en een goed gevoel voor beeldspraak en verhalende teksten.
