Dat The War On Drugs een poel van talent is, is al langer duidelijk. Medeoprichter Kurt Vile maakte vorig jaar met Wakin On A Pretty Daze al één van de platen van het jaar en The War On Drugs is zelf ook verantwoordelijk voor twee goede albums. De vraag is nu of het ze met Lost In The Dream lukt om hun vorige, Slave Ambient, te overtreffen.
Het antwoord hierop is eigenlijk ja én nee. Op sommige stukken van Lost In The Dream stijgt The War On Drugs naar ongekende hoogte, maar enkele nummers kabbelen ook zoveel dat ze de vaart uit het album halen. Maar als The War On Drugs goed is op Lost In The Dream is het meteen heel erg goed. Dit geldt al voor opener ‘Under The Pressure’ en, nog meer zelfs, voor ‘Red Eyes’ dat daarna komt.
‘Red Eyes’, slim gelanceerd als single, is van een kracht die we niet vaak horen bij The War On Drugs. “But you abuse my faith /Losing every time but I don’t know where”, wordt bijna gescandeerd door Adam Granduciel in het nummer, dat met vijf minuten één van de kortste maar toch het meest memorabele nummer van Lost In The Dream is. Helaas weet The War On Drugs het momentum van ‘Red Eyes’ niet vast te houden in het daarop volgende gedeelte. Pas bij ‘Eyes To The Wind’ en ‘Burning’ keert de band terug naar oude vorm.
Hierdoor laat Lost In The Dream een beetje een dubbel gevoel achter. Het is natuurlijk een goede plaat, maar het had meer kunnen zijn. Aan de andere kant mogen we ons misschien gelukkig prijzen dat we één van de beste nummers van 2014 nu al hebben gehoord, dat er dan enkele mindere momenten tegenover staan moeten we maar voor lief nemen.
