Het zal wel zijn dat Damon Albarn door zijn werk met Blur, Gorillaz, The Good, The Bad & The Queen en alle andere dingen waaraan hij meewerkte als muzikant en producer het te druk had voor een soloplaat, want Everyday Robots is pas de eerste onder zijn eigen naam.
Als we Everyday Robots willen vergelijken met één van Albarns eerdere bezigheden komen we toch het meest uit bij The Good, The Bad & The Queen. Everyday Robots is namelijk donker, een aanklacht tegen het moderne leven dat de mensen in ‘alledaagse robots’ heeft veranderd. Toch laat Albarn zijn plaat niet teveel verzanden in melancholiek en treurigheid, en dat komt vooral door de vele stijlen waaruit de Blur-frontman op de plaat put.
Zo horen we op Everyday Robots elektronica, jazz, gospel, soul en zelfs wat Afrikaanse invloeden. Op ‘Lonely Press Play’ bijvoorbeeld wordt de desolate eenzaamheid wat afgezwakt door de onderliggende ritmes en arrangementen, waardoor het toch een hoopvol liedje wordt. Albarn schiet met ‘Everyday Robots’ en ‘The Selfish Giant’ verder precies in de roos, al wordt de plaat op sommige momenten wat langdradig. Zo duurt ‘You & Me’ een dikke zeven minuten en kabbelt ‘Hollow Ponds’ daarna ook een beetje voort.
Vreemde eend in de bijt is ‘Mr Tembo’, een vrolijk liedje waarbij zelfs een gospelkoor wordt ingezet. Dit nummer springt er door de somberheid van de rest van Everyday Robots uit en is een leuke toevoeging op een plaat waar elke luisterbeurt nieuwe dingen vallen te ontdekken. Albarn levert met Everyday Robots geen knalplaat af zoals we gewend zijn van Blur en Gorillaz, maar weet toch indruk te maken met een geslaagd album vol mooie luisterliedjes.
