Lykke Li heeft de afgelopen drie jaar veel meegemaakt. Zo brak ze door met ‘I Follow Rivers’, mede door de cover van Triggerfinger, en ging haar relatie uit. Dat laatste feit heeft vooral zijn stempel gedrukt op Li’s nieuwste. I Never Learn is veel ingetogener en persoonlijker dan we gewend zijn van de Zweedse electropop prinses.
Li liet in de aanloop naar haar nieuwe album al weten dat ze liever gezien wilde worden als een singer-songwriter dan als een popartiest. Met andere woorden, ze wilde serieuzer genomen worden dus. Dit heeft ertoe geleid dat Li afscheid heeft genomen van de toegankelijkere nummers als ‘I Follow Rivers’ en ‘Jerome’ en heeft gekozen voor een lager tempo en grootse productie.
Dit horen we al vanaf opener ‘I Never Learn’, één van de singles die al eerder te beluisteren was. Op dit nummer zingt Li ingetogen en horen we zelfs een akoestische gitaar op de achtergrond. Dat het einde van haar relatie er goed heeft ingehakt bij de Zweedse kunnen we alleen al afleiden uit titels als ‘Love Me Like I’m Not Made Of Stone’, ‘Never Gonna Love Again’ en ‘Heart Of Steel’, stuk voor stuk gevoelige nummers met grootse refreinen.
Li legt op I Never Learn haar ziel bloot. Dat is alleen maar te prijzen want dat levert doorgaans de mooiste muziek op. Toch had wat meer variatie haar niet misstaan, er staan namelijk prachtige liedjes op I Never Learn maar nummers als ‘Silverline’ en ‘Gunshot’, die niet helemaal de roos raken, klinken te veel als een matige versie van de rest van het album.
I Never Learn is een mooie plaat geworden, waarbij Lykke Li ons echt een blik gunt op haar wereld. Iets meer variatie, bijvoorbeeld toch nog een vleugje van de muziek waarmee ze groot is geworden, was echter geen overbodige luxe geweest.
