Toen eind vorig jaar het nieuws kwam dat The Walkmen er definitief mee stopten, of op extreme hiatus gingen zoals ze dat zelf zo mooi noemden, ging er toch een kleine schok door het indie-minnende deel van de muziekwereld. De New Yorkse band was bijna vijftien jaar lang één van de pijlers onder de alternatieve scene van de stad, en bracht in de tussentijd ook nog een handvol sterke albums uit.
Blijkbaar was de koek voor de bandleden echter op, want vlak na het nieuws over de break-up volgde de aankondiging van soloalbums van zanger Hamilton Leithauser en bassist Peter Bauer. Het album van Leithauser is nu daar en doet, waarschijnlijk ook omdat hij zo’n karakteristieke stem heeft die voor altijd geassocieerd zal worden met zijn oude band, nog sterk denken aan The Walkmen.
Leithauser gaat op Black Hours duidelijk voor het gevoel van de nacht. Opener ‘5 AM’ is rijk georkestreerd en zou ook zomaar van een James Bond-soundtrack kunnen komen. Hij trekt deze lijn door op nummers als ‘The Silent Orchestra’, single ’11 O’Clock Friday Night’, het sterke ‘Self Pity’ en ‘I Retired’, die allemaal het gevoel van een New Yorkse nacht ademen, zo rond een uurtje of 5 inderdaad.
Hoewel Black Hours een prima solodebuut is geworden mist de plaat toch de pit die The Walkmen wel hadden op bijvoorbeeld klassieker ‘The Rat’ of de arrangementen en melodieën waar de band zich in haar nadagen op Lisbon en Heaven aan waagde. Natuurlijk moeten we deze plaat zien als een nieuwe weg voor Leithauser, die het nu in zijn eentje probeert. Zijn geschiedenis met The Walkmen maakt het echter moeilijk om hem te beschouwen als een ‘nieuwe artiest’. Hij slaat met Black Hours de plank niet bepaald mis, maar hopelijk weet hij op een opvolger meer in de buurt te komen van de magie van zijn oude band.
