Sufjan Stevens kondigde het al eerder aan; op Carrie & Lowell keert hij terug naar zijn roots. Zijn vorige album, The Age Of Adz uit 2011, stond nog vol met drukke, elektronische experimenten. Op zijn laatste niets van dat alles, Carrie & Lowell is kaal, sober en vol van verdriet en hoop.
Carrie & Lowell ligt nog het meest in het verlengde van Stevens’ Seven Swans (2004), de laatste keer dat hij zich zo bloot gaf voordat hij aan zijn ’50 staten project’ begon, wat uiteindelijk alleen leidde tot de rijke indiefolk van zijn klassieker Illinois. Zijn laatste daarentegen is sober, met alleen ondersteuning van een tokkelende akoestische gitaar en hier en daar een piano voor Stevens’ fluisterende, melancholische zang.
Carrie & Lowell is een eerbetoon aan Stevens’ moeder Carrie, die na een zwaar leven vol met depressie en angststoornissen in 2012 overleed en waar Sufjan duidelijk nog niet overheen is, en zijn stiefvader Lowell, de baas van zijn platenlabel Asthmatic Kitty met wie hij nog een goede band heeft. Het album is een soort afscheidsbrief geworden aan zijn moeder, waar hij in het openingsnummer ‘Death With Dignity’ al vertelt: “I forgive you mother, I can hear you / And I long to be near you, but every road leads to an end”.
Op ‘Should Have Known Better’ doet Stevens meer uit de doeken over de relatie met zijn moeder. “When I was three, three, maybe four / She left us at that video store”. Dat is tekenend voor Carrie & Lowell waarop hij naast de rouw ook mijmert over het leven, zijn moeder en de grote vragen die hem bezighouden. Eén van die vragen komt in het nummer ‘John The Beloved’ naar voren, waar hij twijfelend Jezus aanroept omdat hij twijfelt over het ‘mysterie van het geloof’ en het definitieve van de dood. Afsluiter ‘Blue Bucket Of Gold’ laat Stevens op zijn meest Bon Iver-achtig horen, met mooie akoestische partijen en sfeervolle koortjes.
Carrie & Lowell is een intieme plaat geworden waarop Stevens zijn ziel blootgeeft. Door deze intimiteit heeft het album wel een aantal luisterbeurten nodig voordat het kwartje valt, maar zodra dat gebeurt is Sufjans nieuwste een mooi album dat tegelijkertijd depressief en hoopvol is.
