Lachebekjes kun je ze bepaald niet noemen, de mannen van The Twilight Sad. Wat wil je ook met songtitels als ‘I Could Give You All That You Don’t Want’, ‘Drown So I Can Watch’ en ‘Pills I Swallow’, allemaal van hun, overigens uitstekende, laatste album Nobody Wants To Be Here And Nobody Wants To Leave. Vrolijk zou hun concert in de Ekko niet worden in ieder geval, maar dat werd weer helemaal goedgemaakt met een bezwerende show vol melancholische post-punk en doomindie (als dat nog geen algemeen geaccepteerde term is wil ik hem graag introduceren voor The Twilight Sad).
The Twilight Sad begint net zoals ze hun laatste plaat beginnen met het Interpol-achtige ‘There’s A Girl In The Corner’ en ‘Last January’. Het grootste deel van de nummers komt, uiteraard, van dit album, met als verdere hoogtepunten onder meer ‘Drown So I Can Watch’, ‘I Could Give You All That You Don’t Want’ en ‘It Never Was The Same’, met frontman James Graham die de hook “We’ve fallen / we’ve fallen / we fall apart” bijna uitspuwt.
Hij is er overigens eentje uit dezelfde snit als Matt Berninger van The National of Samuel Herring van Future Islands (zonder de dansjes), alleen dan met zware Schotse tongval. Graham zit het hele concert in zijn eigen wereldje, waar hij het uitschreeuwt, op zijn borst slaat en vaak zijn blik ten hemel heft.
De set wordt verder gevormd door oudere nummers van debuut Fourteen Autumns & Fifteen Winters en de albums Forget The Night Ahead, No One Can Ever Know en The Wrong Car. Aan deze oudere tracks is goed te horen hoezeer de band gegroeid is in de afgelopen acht jaar; er ontbreekt een zeker raffinement dat wel aanwezig is op Nobody Wants To Be Here And Nobody Wants To Leave, wat nog maar eens aantoont hoe goed hun laatste album eigenlijk is. De inzet en bezwerende performance van de band maken echter een hoop goed en zorgen ervoor dat het niveau nooit omlaag gaat.
Met ‘The Wrong Car’ en ‘And She Would Darken The Memory’ komt er na ruim een uur een einde aan een geweldige show van een zeer sympathieke band. Graham lijkt oprecht verbaasd en verrast te zijn dat wij in het verre Utrecht gehoord hebben van zijn bandje uit een klein Schots plaatsje, het 10.000 inwoners tellende Kilsyth bij Glasgow om precies te zijn, en dat het hen gelukt is om de Ekko te vullen. Inspirerend.
