Veertien maanden lijkt niet zo heel erg lang om een nieuw album te schrijven en op te nemen. In de wereld van Ty Segall betekent dit echter dat hij de tijd heeft genomen voor Manipulator, een album dat twee keer zo lang is als zijn meeste andere werk en waaraan je hoort dat er meer aandacht aan detail is besteed.
Segall heeft sinds het begin van zijn carrière in 2008 naast zeven soloalbums ook nog eens een hele lading andere platen met verschillende andere bands uitgebracht. Zo kwamen in 2012 alleen al het soloalbum Twins en de platen Slaughterhouse met de Ty Segall Band en Hair met White Fence.
Manipulator is met zijn zeventien nummers en een speelduur van een uur echter Segalls magnum opus tot nu toe. Hij zoekt dit keer ook zijn meer psychedelische kant op en neemt een beetje afstand van de garagerock en punk-invloeden op zijn oudere werk. Dit is vooral terug te horen in nummers als ‘Manipulator’, ‘The Faker’, ‘Green Belly’ en de sterke single ‘Susie Thumb’, die wel wat weg heeft van popbands uit de jaren ’60 als The Kinks.
Een nadeel van het feit dat Manipulator bijna twee keer zo lang is als een gemiddeld Ty Segall-album is dat de plaat niet gedurende de hele speelduur even boeiend is. Vooral de tweede helft van Manipulator heeft nog wel eens de neiging om in te kakken, wat natuurlijk verholpen kon worden door eens kritisch te kijken of alle zeventien nummers het wel waard waren Manipulator te halen. Segall maakt met zijn meest ambitieuze poging tot nu toe wel een aardige plaat, die vooral fans van de fuzzmaster zeker zal plezieren.
