Review: A Place To Bury Strangers – Exploding Head

Na een plekje als loeiharde en zodoende opvallende support act voor de hipsters van MGMT, in het najaar van 2008, speelde noisetrio A Place To Bury Strangers flink veel shows in Neserland en de rest van Europa. De bekendheid en de reputatie van ‘loudest band in New York City’ werden zo stukje bij beetje vergroot en verstevigd, ook dankzij de titelloze debuutplaat die in thuisland de Verenigde Staten al in 2007 uitkwam.

Bandleider en gitarist Oliver Ackermann maakt met zijn bedrijfje Death By Audio niet alleen zelf effectpedalen voor groten der aarde als bijvoorbeeld Sonic Youth, maar hij gebruikt ze zelf ook met overvloed en buitengewoon effectief, mag je wel zeggen. Liet hij dat op zijn debuut al horen, door de veelhuid aan lagen, feedbackgeluiden en effecten – ze hebben gemeen dat het meestal hárd klinkt – op tweede album Exploding Head, zou je deze overdonderende plaat bijna ook als een reclamecampagne van drie kwartier voor zijn bedrijfje kunnen zien.

Werkelijk alles aan Exploding Head is net een stevige tand beter uitgewerkt dan op dat al niet misselijke debuut van twee jaar terug. De songs zelf zijn wat beter en uitgesprokener gezongen, maar bij A Place to Bury Strangers draait uiteindelijk alles om dat Geluid. De doffe dan wel schelle drums, bas, galmzang en gitaarmuren en -effecten zijn een stuk beter gemixt dan op het debuut.

Dat maakt het totaalgeluid op deze tweede plaat net een stuk verpletterender; op hoog volume in de huiskamer tipt het zelfs al aan het livegeluid van het trio. Jesus & Mary Chain is nog steeds de meest voor de hand liggende vergelijking, maar de gebroeders Jim en William Reid worden hier onderhand gereduceerd tot een stel watjes.

Heel slim begint Exploding Head met twee recht toe, recht aan-knallers, in de vorm van It Is Nothing en In Your Heart. Daarna gaat het de diepte in, met meer uitgesponnen bakken lawaai in Lost Feeling. Zoals een op zich vrij simpele rock ‘n rollriff als die van Deadbeat plotsklaps transformeert in een onbedwingbare geluidsmuur, is niets minder dan imposant.

De mooiste confrontatie tussen de emotieloze (of toch juist heel depressieve?) zang van Ackermann en verwoestende kracht van drums, bas en gitaren wordt beslecht in Ego Death, met de meest overdonderende introriff die de band vooralsnog in huis heeft. ‘So come on’ wordt gezongen alsof we allemaal stil moeten blijven zitten, maar de muziek dwingt tot extreem gewelddadig slamdancen.

De definitieve stomp in de maag wordt bewaard tot het laatst. Songtitel I Lived My Life To Stand In The Shadow Of Your Heart  impliceert puberaal emo-gesnotter van een stel dertigers, maar wacht totdat vele lagen gitaargeraas alle drums en bas hebben weggevreten, en hap vervolgens rustig naar adem. Om daarna Exploding Head nog een keer op te zetten, als de schedel tenminste nog niet gebarsten is.

Dat echt beklijvende songs bij deze fantastische band ondergeschikt zijn aan het vernietigende totaalgeluid mag geen bezwaar heten in dit genre, maar wat als A Place To Bury Strangers op een volgende plaat ook nog eens scherper uit de hoek zou komen qua echt pakkende liedjes in combinatie met dit geweld? Wie weet, vooralsnog zijn de New Yorkers dichtbij perfectie als het om het smeden van een kil, koud, gemeen en op de eigen funderingen schuddend totaalgeluid gaat. Dat is op deze plek uiteraard een aanbeveling. (****)

A Place To Bury Strangers is in november terug in Nederland, voor optredens op onder meer London Calling in Paradiso (20-21 nov.) en Le Guess Who? in Utrecht (26-29 nov.)

A Place To Bury Strangers – In Your Heart