Nieuw in de uitrusting van de Britse London Calling-gangers: lichtgevende glowsticks, armbandjes en andere speeltjes. Bedoeld om woest mee heen en weer te zwaaien en te smijten tijdens de Nederlandse debuutshow van indierave-hype Klaxons. En deze jongens stalen gisteren met een niets en niemand ontziende set de show op de eerste dag van London Calling. Maar the Rifles kregen met ijzersterke, strak gespeelde pop wel de meeste handen op elkaar in het volgepakte Paradiso. Klik als de bliksem op lees verder voor het relaas, het verslag, de recensie, hoe u het ook noemen wilt….
Natuurlijk worden die glowsticks niet alleen bij Klaxons uit de broekzakken gehaald. Ook bij rommelige festivalopener The Holloways zie je ze al door de hele kleine zaal opduiken. Ongetwijfeld aardige jongens, deze Holloways, die enkele dito, vrolijke liedjes hebben. Maar door een hoop pech komen ze niet op stoom. Vanwege meerdere gebroken snaren moeten ze op geleende, niet goed gestemde gitaren spelen en dat doet hun korte show de das om. Een voordeel: we zijn hier op London Calling, waar je als bandje weinig fout kunt doen. Een enthousiast onthaal is hier gegarandeerd, mede dankzij een fanatieke groep Britse gasten, wat voor alle muzikanten alleen maar fijn moet zijn.
Zo bouwen de aanwezige Engelsen ook vroeg op de avond al een flink feestje bij Little Man Tate. De zanger waant zich met zijn drukke ADHD-gebaren al een echte popster, maar als je liedjes niet blijven hangen en je spel wat rommelig is, oogst je weinig lof in de rest van de grote zaal. De bovenzaal is de rest van de avond al gauw te klein voor alle bands die er spelen. Zelfs voor het hier nog volstrekt onbekende The 747′s, wiens aanstekelijke liedjes vol mooie koortjes ergens tussen The Stranglers, the Jam en the Beatles (gelukkig hebben die ook nog invloed op de jongste Britse groepen) laveren. Leuk bandje, met een behoorlijk eigen smoel.
Hoe belangrijk is gebrek aan eigen smoel als alle liedjes op je debuutplaat gewoonweg steen- en steengoed zijn? Dat is dan zoals in het geval van the Rifles een futiliteit. Voor deze Londense band met een zware The Jam-tic zijn de meeste mensen gekomen en ze krijgen wat ze hoopten: een retestrakke set met nagenoeg vlekkeloze, energieke uitvoeringen van bijna alle nummers op debuut No Love Lost, plus nog wat onbekend spul. Een overwinning voor deze succesvolste band (met amper kapsones!) op de eerste London Calling-dag. Volgend jaar februari keren ze weer terug naar Nederland.
Intussen staat de kleine zaal alweer stamp- en stampvol – er is werkelijk geen doorkomen aan – voor Milburn, vriendjes en stadsgenoten van the Arctic Monkeys. Zo klinken deze snotaapjes ook, al schijnt het zo te zijn dat de Monkeys juist eerst in het voorprogramma van Milburn stonden en toen zelf met het grote succes aan de haal zijn gegaan. Maar afgaande op het euforische onthaal en het enorme feest in Paradiso komt Milburn er ook nog wel, alleen wat minder overdonderend en snel. Catchy hooks en melodieën te over, al lijken ze soms wel heel erg geleend van the Arctic Monkeys. Boy Kill Boy leent/steelt dan weer als de raven van pak ‘m beet Editors en the Killers. Ik vroeg me enkele dagen terug op deze blog nog af of deze heren live meer in huis zouden hebben dan debuut Civilian laat horen, maar dat valt vies tegen. Weinig passie op het podium en een vlakke eentonige set met slechts een paar sterke singles; meer zit er niet in.
De grote zaal loopt hierdoor halverwege al leeg, omdat veel mensen zich in de bovenzaal willen proppen om een glimp van The Young Knives op te vangen. En gelijk hebben ze, dit trio uit Oxford is de lekker dwarse, hoekige en neurotiche verrassing van de avond. Denk aan het ‘oude’ Gang of Four en Wire, met een vleugje McLusky, maar dan wat minder bruut. Niet zozeer aggressief, als wel lekker opgefokt. De leukste band in de bovenzaal van deze avond. En een goeie opwarmer voor de hype van de avond: de new rave van Klaxons. Vooraan staan alle Britten in da house, zij kennen de band al, klaar om een stevig feest te bouwen. Vanaf de eerste seconde is het duidelijk: dit wordt een compromisloze show: sirenes schallen door de 
zaal, tientallen glowsticks vliegen door de lucht en vervolgens blazen beukende drums, scherpe gitaren en overstuurde synthesizers heel Paradiso omver. Jammer dat de band na het overdonderende, opruiende eerste kwartier ook wat stuurloze brokken lawaai de zaal in slingert, maar overall smaakt deze daverende indie rave zeker naar meer. Ja, zelfs ik stond ook te zwaaien met een glowstick. Maar of door de hype een grote doorbraak op het vaste land er in zit voor Klaxons en hun muziek? Het lijkt me sterk: afgezien van de voorste rijen was de respons vanuit heel Paradiso toch behoorlijk lauw. Nee, qua populariteit leggen Klaxons het flink af tegen the Rifles.
Wie nog niet moe is, kan in de bovenzaal na hoofdgerecht Klaxons nog twee toetjes nemen: het knoertharde Fortune Drive, een apart gezelschap dat meer Amerikaans dan Brits klinkt en met betonnen gitaarmuren het publiek omver blaast. En dan zijn daar in het holst van de nacht nog The Five O’Clock Heroes. Een hele behoorlijke imitatie van The Jam, Elvis Costello en Joe Jackson, maar door het late tijdstip (band beneveld) en een slecht gestemde gitaren geen glorieuze afsluiter van een lange avond. Tegenvallend dus, maar wie weet herkanzen ze zich in het voorprogramma van Albert Hammond Jr. (The Strokes), aanstaande vrijdag 1 december?
Vertel het eens: wat waren jouw favorieten op London Calling tot nu toe?
Vanavond gaat het feest in Paradiso door met onder anderen The Pigeon Detectives, The Automatic, Guillemots en Bromheads Jacket. Een verslag lees je morgen uiteraard weer hier. Met dank aan Herman Roggeveen voor de foto’s.
Leuk verslag Joris. Heb in ieder geval een prima avond gehad. Maar ik ben wel voor nachttreinen richting Nijmegen.. Was graag nog wat langer gebleven.
leuk geschreven verslag, jammer dat ik er zelf niet bij was. Ik ga in elk geval wel in februari naar de Rifles, kaarjes zijn al binnen!