The Decemberists kun je gerust een van de beste en meest avontuurlijke Amerikaanse bands van dit moment noemen. Het bonte gezelschap uit Portland, Oregon heeft na het album Picaresque uit 2005 met The Crane Wife opnieuw een meesterwerkje afgeleverd. En ook live staat de band haar mannetje, dat bewezen Colin Meloy en de zijnen gisteravond met verve in een vol Paradiso. Al duurde het wel even voordat het heilig vuurtje echt goed ging branden.
The Decemberists is een band met bloedmooie popsongs, vol invloeden uit folk en Oost-Europese muziek. Frontman Meloy zingt daarbij nooit over dagelijkse perikelen, maar vertelt geschiedenisverhalen of sprookjes in zijn songs. Die gaan bij voorkeur over oorlog en misdaad, afgezien van een enkel treurig liefdesrelaas. Live speelt de band de nummers nagenoeg vlekkeloos, slechts hier en daar hoor je een vals nootje, zonder veel opsmuk Misschien wat te weinig opsmuk zelfs, want het eerste half uur van het optreden wil nog niet erg sprankelen.
Al opent de band op zich sterk met de eerste tracks van het nieuwe album, The Crane Wife 3 (het slot van een drieluik inderdaad) en het twaalf minuten durende epos The Island. De zes muzikanten spelen uitstekend op gitaren, banjo's, viool en contrabas (met strijkstok) en het geluid is kraakhelder, zodat de stem van Maloy loepzuiver uit de mix komt. Maar op dat moment weet de band nog niet iedereen bij de lurven te grijpen, wat vooral door de wat statische podiumpresentatie komt. De uitvoeringen van Picaresque-toppers Engine Driver en We Both Go Down Together zijn wel om door een ringetje te halen.
Op het moment dat Meloy en zijn bandgenoten de zaal aan gymnastiek laten doen om zeker te weten dat we wel genoeg bewegen, komen zowel band als publiek helemaal los en krijgt het optreden de glans waar het een half uur op wachtte. Vanaf dat moment hangt iedereen aan de lippen van de band. De samenzang in Yankee Bajonet wekt heuse kippenvel op. Dan worden we ook uitgenodigd om uitbundig mee te zingen met 16 Military Wives (la-dee-da-dee-da-dee-da!) en Sons and Daughters. Waarna we in de toegift nog getuige zijn van een partijtje levend zeeslag onder leiding van bandleden in de zaal. Enkele bezoekers spelen na hoe onder aanvoering van Michiel de Ruyter de Britse vloot werd verslagen bij de slag om Chatham in 1667…
Jaja, gevoel voor historie hebben ze, die Decemberists. En dan ook nog zulke mooie liedjes hebben en goed spelen…. Een band om snel te weerzien. En om voor het leven te koesteren.
