Lastig geval: wordt dit een recensie of een waarschuwing? Om met de deur in huis te vallen: volgens mij is er met dit muzikale debuut Anywhere I Lay My Head van actrice Scarlett Johansson geen tussenweg mogelijk: je vindt het prachtig of je haat het met de diepst mogelijke weerzin. Ik val in de laatste categorie. En nog niet eens om een reden als 'van het werk van Tom Waits moet je afblijven'. Zo principieel met geheven vingertje ben ik niet en m'n verwachtingen waren zelf best positief. Maar echt: de reden om deze plaat af te schrijven als waar misbaksel is doodeenvoudig: mevrouw Johansson kan werkelijk hoorbaar níét zingen.
Of het helemaal haar eigen idee was, weet ik eigenlijk niet eens. Hoe dan ook, maanden terug bereikte ons al het bericht dat populaire, er bepaald niet vervelend uit ziende actrice Scarlett Johansson een cd zou gaan opnemen vol met covers van Tom Waits. Puur stemtechnisch gezien ook geen groot zangtalent, maar dat geheel terzijde. De medewerking van David Sitek van TV On The Radio, Yeah Yeah Yeah's-gitarist Nick Zinner en zelfs David Bowie (achtergrondzang) schepte zelfs positieve verwachtingen: dit kon wel eens een fraaie, intrigerende plaat worden.
Tom Waits zelf heeft een goedkeurende knik aan het project gegeven. Wat de vraag opwerpt of de goede man een beetje doof aan het worden is. De muzikale invulling van David Sitek is nog het aardigst van dit album. Hij heeft liedjes uit het hele oeuvre van Waits verpakt in dromerige soundscape-achtige tracks, met orgeltjes, blazers en enkele noisegitaren. Ze zouden de basis kunnen vormen voor nieuw spul van TV On The Radio, ware het niet dat de zangstem op een vervelende manier er de aandacht van afleidt.
Die opvallend lage – je vraagt je eerst af of het Scarlett wel is -, monotone en volslagen emotieloze zang van de actrice verwondert eerst even, om al snel mateloos te irriteren. Geen vleugje passie of doorleefdheid is er te horen, slechts enkele van de karakteristieken die een zingende Tom Waits juist wel zo meeslepend maken. Het klinkt ronduit onaangenaam. Dieptepunt is hier I Don't Wanna Grow Up van Bone Machine (1992) wat een of ander foeilelijk eighties disco-sausje heeft gekregen, de enige echte productionele misstap van Sitek voor dit album.
Wie is de schuldige? Wie heeft Johansson aangepraat dat ze beslist een plaat moest maken? Hopelijk is dit pijnlijk mislukte uitstapje eenmalig…
Lees ook:
- Video: Scarlett Johansson – Falling Down
-Cd-debuut Scarlett Johansson uit in mei
-Scarlett Johansson maakt 'groots' album met hippe lui
en toch werkt het nummer fallin down op een of ander manier verslavend op je trommelvliezen. of zou dat dan toch door de achtergrondzang van bowie komen
Ik vind het dus wel echt een heel erg mooi album. Natuurlijk heeft Scarlett niet de beste stem, maar in combinatie met de nummers en de arrangementen enzo vind ik het heel erg goed werken, en wordt het gewoon een erg mooi geheel. Vind ik dan. Ik ben geen enorme Tom Waits fan ofzo, ik kan zijn stem meestal niet zo goed aan.
ik schaar mij met alle verontwaardiging en liefde voor muziek in het algemeen en voor die van TW in het bijzonder achter de mening van de recensent; dit is werkelijk tenenkrullend slecht. Aan iedereen die dit goed vindt: download alstublieft alstublieft eens “Temptation” van Diane Krall, of “Jersey girl” van Holly Cole, of “Trampled Rose” van Robert Plant en Alison Krauss, en hoor hoe de muziek van Waits hemels kan klinken wanneer ze gezongen wordt door iemand die er iets mee doet, die er iets mee kán doen. Trouwens, die David Siteks enige verdienste is dat hij de instrumentatie zo loodzwaar maakt dat de snertstem van Johansson gelukkig soms in die soep verdwijnt.
Slechtste album van het jaar.