Review: Grampall Jookabox – Ropechain

Zo tegen het eind van het jaar brengt de Amerikaanse indie ons nog een plaat van het soort die wat tijd nodig heeft om tot volle wasdom te komen. Maar als dit duo genaamd Grampall Jookabox uit Indianapolis je eenmaal stevig bij de lurven heeft, ligt een zware verslaving aan het tweede album Ropechain op de loer. Opvallend genoeg is deze plaat uitgebracht op het Asthmatic Kitty-label, normaal gesproken thuisbasis van rustige, indiefolk en waar Sufjan Stevens zich min of meer de smaakpolitie mag noemen. Maar ook avontuurlijke geesten als die van David Adamson en Aimee Brown passen er prima thuis. Hun eigen traditie in Amerikaanse folkmuziek creëren, zo luidt het doel van hun muziek, die ze zelf Jungle Folk noemen. Daar is zeker wat voor te zeggen: Jungle vanwege de zware, exotische, tribal-achtige ritmes die de basis van de vreemde muziek vormen, de folk is in dit geval van het verknipte soort, met alle ruimte voor ingrediënten uit Amerikaanse indie, punk, hiphop en bizarre samplepop en geluidscollages.

Ropechain werd volgens de overlevering in slechts een week tijd opgenomen, uiteraard toevallig net in de week dat Moose (Grampall) allemaal stemmen hoorden (“It’s the thing that told me to sing”) en het idee had dat geesten hem bezochten. Die freaky ervaring verwerkte hij direct in de muziek van Grampall Jookabox en als dit waar is: dat hoor je. Het resultaat? Wellicht dat de vervormde, hysterische vocalen en harde beats van krankzinnig openingsnummer van Black Girls in eerste instantie hevig afschrikken. Maar zoals wel vaker; doorzetten loont.

Bij enkele onverwacht duivels poppy nummers, valt het kwartje na twee keer draaien pas echt. Neem bijvoorbeeld het catchy refrein van The Girl Ain’t Preggers of de diep galmende oohh-ieie-zang in het mysterieuze doch dansbare Old Earth, Wash My Beat. Met I Will Save Young Michael bevat deze uiterst opmerkelijke plaat zelfs een open brief aan Michael Jackson. Grampall Jookabox heeft er nog alle vertrouwen in: “You will make so much people happy again.” Tegenover die relatieve luchtigheid staat ook iets rauwers als You Will Love My Boom, met smerige gitaarpartijen.

Al met al is Ropechain op de valreep een van de meest originele en weirde platen van het jaar. Dit voer is vooral zeer geschikt voor iedereen met wat geduld, die ook het maffe Animal Collective, Beck’s op z’n gekst en de vroege TV On The Radio torenhoog hebben zitten. Let’s Go Mad Together is niet voor niets de titel van nog zo’n gek nummer met onweerstaanbaar tribal-achtig ritme. Yes, let’s do! (****).

Grampall Jookabox – The Girl Ain’t Preggers