Het kan de jonge Amerikaanse muzikant Zach Condon (20) niet gek genoeg. Nadat hij als Beirut de grenzen van Balkanmuziek en Franse chansons verkende op de knappe, inmponerende albums The Gulag Orkestar en The Flying Club Cup, trok Condon naar Mexico om nummers met de 17-koppige Jimenez Band op te nemen. Die middagen jammen leverden blijkbaar niet voldoende materiaal op voor een compleet album, maar wel voor een spannende en geslaagde EP: March of the Zapotec, waarop het geweld van de 17-koppige ‘mariachi bigband’ bijzonder prima mixt met Condon’s immer huilerige zang en zijn nagenoeg perfecte gevoel voor authentiek aandoende balkan-achtige melodieën. De fanfare dendert een kwartier lang door de speakers, met als dramatisch hoogtepunt het al van een mooie animatievideo voorziene La Llorona.
Dat deze EP wordt vergezeld van een tweede schijf onder de naam Realpeople, die Holland heet, past eigenlijk niet goed. Het staat vol met werk van Condon solo, met behulp van enkele spaarzame instrumenten en zijn computer. Het al eerder uitgebrachte My Night With The Prostitute From Marseille en Venice (met nog enige trompetjes) zijn nog aardige liedjes, maar de overige probeersels maken nauwelijks indruk. Misschien dat ze nog aardig zouden zijn als blauwdrukken voor uitgewerkte, compleet gearrangeerde Beirut-nummers, maar zo is het vleesch noch visch.
Het van een ferme housebeat voorziene No Dice lijkt de blauwdruk te zijn geweest voor A Sunday Smile op The Flying Club Cup, maar zeurt in deze vorm zelfs eindeloos voort. Nee, dat willen we niet van Beirut horen, en het maakt deze bundeling à 15 euro van twee korte EP’s daardoor een iets te kostbare aangelegenheid. Kortom: The March of The Zapotec (****), Realpeople: Holland (**).
Pingback: Beirut laat nog niet iedereen content achter in Paradiso | Alternative