Review: Eels – Hombre Lobo: 12 Songs of Desire

Als muziek voor iemand de ultieme lifesaver in emotionele zin is geweest, dan is het wel voor Mark E. Everett, sinds 1996 opererend onder de naam Eels. Hoe zou je zelf zijn als praktisch je hele familie gestorven zou zijn door verschillende oorzaken: kanker, zelfmoord, ouderdom en zelfs een vliegtuigongeluk. Tal van liedjes schreef E. erover, en zelfs een compleet album: Electro Shock Blues, voor zijn zus Elizabeth, die zelfmoord pleegde.

Met de release van twee carrière-overzichten en een autobiografie, lijkt E. die inktzwarte periode nu min of meer te hebben afgesloten. Tijd voor iets nieuws, zo zingt hij ook in nieuwe bluesrocker Prizefighter. Geen nieuwe in droevenis gedrenkte plaat, maar eentje met als bloedrode draad iets universeels als verlangen, bijvoorbeeld. Maar dan niet vanuit het reguliere uitgangspunt. Op Hombre Lobo: 12 Songs Of Desire, het eerste studio-album sinds Blinking Lights And Other Revelations uit 2005, kruipt E. enkele malen in de huid van een weerwolf. De Hombre Lobo – Spaans voor weerwolf – hevig verlangend naar vrouwen en/of (vrouwen)bloed.

E. zou E. echter niet zijn als zijn personage er niet steevast bekaaid vanaf kwam. Overigens zonder dat dit in de muziek nadrukkelijk bloedige of agressieve momenten tot gevolg heeft, of het moet in het huilende Fresh Blood zijn. Geveld door jaloezie delft hij het onderspit in het gevoelige, luchtige That Look You Gave That Guy. Alleen al de titel van mooiste liedje op de plaat The Longing zegt alles (‘Her smile, her touch, her smell’).  Dat zijn de mooiste gevoelige liedjes; zeker The Longing komt in de buurt van het mooiste van Blinking Lights And Other Revelations of debuutalbum Beautiful Freak.

Het verlangen neemt soms ook rauwere vormen aan op Hombre Lobo, met enkele venijnige gitaarrockers die aan E.’s Souljacker-periode doen denken “Girl, I want it bad”, smeekt hij in Lilac Dreams. Tremendous Dynamite doet dankzij een scheurende, overstuurde gitaar en dito zang z’n titel alle eer aan.

Naast dit ruwere werk heeft E. ook nog steeds de gave om van ogenschijnlijk simpele liedjes iets prachtigs te maken. Twee twinkelende gitaarlijntjes, een simpel deuntje en zijn stem, meer heeft hij niet nodig om je weer eens intens mee te laten leven, zoals in My Timing Is Off of All The Beautiful Things. Op het eerste gehoor doodeenvoudige liedjes, maar zo vernuftig in elkaar gestoken, met de hese stem als finishing touch. Dat is door de jaren heen wel de ware specialiteit van Mark. E. Everett geworden.

Plus nog de vele rake zinnen: “Well, it’s another warm day in the city of cold hearts”, zingt hij in intiem slotstuk Ordinary Man. “I’m not an ordinary man”, spreekt de inmiddels 46-jarige baardmans in hetzelfde liedje bovendien. Alsof we daar na 13 jaar Eels en zeven opmerkelijke albums nog aan zouden twijfelen. (****)

Eels – Fresh Blood