Nooit/reeds van Gehoord? – Girls

Het was in vroeger tijden, toen 3FM/Radio 3 nog wel eens door huize Rietbroek schalde, een vaste rubriekop die zender: ‘een plaat met een verhaal.’ Ook al heeft dit bandje uit San Francisco rond een zekere Christopher Owens de vrij anonieme, onmogelijk te googlen naam Girls en heet het debuut domweg ‘Album’, dit ‘Album’ heeft er een van het opvallende soort. Jongen Owens groeide op in gezin dat de Children Of God-sekte aanhing, een duivelvrezend clubje met een verbod op popmuziek en erger nog, inentingen, waardoor zijn broer vroegtijdig aan ziekte stierf. Op den duur hij zelf naar San Francisco, krijgt een meisje, verliest een meisje en schrijft op gegeven moment onder invloed van flink wat verdovend snoepgoed liedjes over zijn leven.

Die vormen in 2009 uiteindelijk een plaat die Album wordt genoemd en die door de muziekpers wordt binnengehaald als een van de grote Amerikaanse debuten van dit jaar, wat na meerdere luisterbeurten steeds begrijpelijker wordt. Zoiets, heel bondig samengevat. Girls is dan nu officieel een duo, live heeft Owens er nog twee andere muzikanten bij. Album is uiteindelijk een wat gedrogeerde, behoorlijk psychedelische indierockplaat geworden, die op gezette tijden afwisselend rammelt (Laura) of flink shoegazet (Morning Light), met bij vlagen verdraaid aanstekelijke liedjes. De twaalf nummers zijn bovendien knap gevarieerd, zeker in het licht van de beperkte middelen waarmee ‘ie gemaakt lijkt.

Zo is er luchtige poppy rammel-rock ‘n roll (opening Lust For Life, slot Darling) gezongen als kruising tussen een soort jonge, wat onvaste Elvis Costello en onze eigen Kevin Aper van The Apers. De kale westcoast sixtiespop van Ghost Mouth en lekker lawaaiïge Beach Boys-pastiche Big Bad Mean Mother Fucker verraden de afkomst uit sunny state Californië. Kleinere, akoestische momentjes zijn er in de vorm van Curls en het zeer lo-fi opgenomen God Damned.

Wat zwaarder en zweveriger werk vormt de andere helft van Album, zoals psychedelischer songs Summertime en Lauren Marie. In die categorie valt ook ultieme stop-met-treuren-en-ga-door-met-je-leven-ballade Hellhole Ratrace, voorzien van de mooiste zangmelodie van de plaat en een grauwe, galmende gitaarmuur aan het slot. Een liedje van eigenlijk al ruim een jaar oud, dat door een razend enthousiast Pitchfork – Album wordt wat overdreven beloond met een vette 9 – al is gerangschikt in de lijst met beste nummers van de afgelopen tien jaar zelfs. Best begrijpelijk: Hellhole Ratrace vormt hier het middenstuk van epische proporties dat de andere liedjes min of meer bijeenhoudt.

De grote kracht van de liedjes is dat Owens herkenbare gevoelens na het zojuist verlaten zijn, heeft neergepend in zijn teksten. “I don’t wanna cry my whole life through, I want to do some laughing too, so laugh with me”, klinkt de mantra in Hellhole Ratrace. “I know I made mistakes, but can I be your friend forever?” zingt hij in Laura. Dat in de bijbehorende liedjes dan gevoelsmatig precies de juiste toon wordt geraakt en Owens zo eerlijk klinkt, voorkomt dat zulk phrasen banaal uitpakken.

Of neemt hij toch een loopje met ons allemaal? Van een geintje over zijn eigen muziek is hij alvast niet vies: grappen over zijn in bepaalde media flink opgeblazen drugsgebruik zijn verstopt op MySpace; de ‘bandwebsite’ linkt naar drugs.com.

Het korte tourtje van eind september door Nederland (oa. Rotown en Paradiso) heb ik helaas moeten missen, maar m’n water zegt dat Girls wel weer eens snel kan terugkeren dankzij al die lofuitingen in indieland. Voor de liefhebbers van Amerikaanse lofi-indie is Girls hoe dan ook een stevige aanrader.

Girls – Lust For Life

Girls – Hellhole Ratrace