Review: The Flaming Lips – Embryonic

Wie pas ergens in de afgelopen tien jaar kennis maakte met de grillige schoonheid van The Flaming Lips uit Oklahoma, zal even flink moeten slikken bij het horen van nieuwe dubbel-cd Embryonic. Sinds The Soft Bulletin uit 1999 combineerde de band onder leiding van de fijnste onvaste zanger die we kennen, Wayne Coyne, gezonde gekte en een avnotuurlijke instelling met knap uitgedachte schoonheid en zowaar toegankelijker liedjes. Daar kwam op Yoshimi Battles The Pink Robots nog wat verhalenvertellerij bij.

Sinds At War With The Mystics tourde de groep bovendien met een uitzinnig blije liveshow vol ballonnen, kilo’s confetti en dansers verkleed als kerstmannen of aliens, waarbij het bijna onmogelijk was om niet zielsgelukkig te worden. Of die show nog gepast is als de zeer grillige muziek van Embryonic live ten gehore wordt gebracht, is de grote vraag. Voor het eerst in tien jaar klinken The Flaming Lips zeventig minuten lang ongekend grillig en duister, met slechts hier en daar een speelsere uitbarsting.

Hulde voor een band die al zolang mee gaat (een jaartje of 25) en er nog zo goed in slaagt nieuwe avontuurlijke wegen te bewandelen. Zelfs als dat tot gevolg heeft dat vrij briljante en ongekend stuurloze tot saaie momenten elkaar over twee cd’s afwisselen. De opening met sterke nummers Convinced Of The Hex en The Sparrow Looks Up At The Machine is in eerste instantie nogal ontregelend en zet de toon voor de beste stukken op het album: weirde geluidseffecten, zachte bel-achtige klanken uit de synths, een onheilspellend sfeertje, galmende zang en vreemde teksten van Coyne en loeihard opgenomen drums.

Het maakt Embryonic niet tot een heel ruige plaat: rustpunten zijn er in de eerste helft ook in de vorm van het verstilde, mooie liedje Evil. Van echte songs is echter amper sprake: op sommige momenten lijkt het alsof The Flaming Lips de muziek tijdens het opnemen ter plekke hebben verzonnen. Dat levert zeker halverwege deze vijf kwartier een paar moeizame, wel erg schetsmatige momenten op, met het veel te lang opgerekte en nergens heen bewegende Powerless (doet z’n titel eer aan) als dieptepunt. Een gelukkige abrupte onderbreking van weer die overstuurde drums voorkomt dat de aandacht bij The Ego’s Last Stand volledig zou weg ebben.

Zo is de luisteraar tenminste wakker voor dat ene knettergekke liedje waarop we Yeah Yeah Yeahs-zangeres Karen O. dieren en voorwerpen horen imiteren die Coyne opnoemt: I Can Be A Frog. Een niemandalletje misschien, maar wel van het meest vertederende soort. Een andere gastbijdrage is er van MGMT in het lawaaiïge Worm Mountain, al wil het niet helemaal duidelijk worden wat de rol van de New Yorkers is. Welkom rustpunt met robotstem is tegen het einde nog The Impulse, waarna de boel in het slot nog even zo sterk wordt als het begin, met de epische stukken Silver Trembling Hands (met bijna soulvolle rustpuntjes) en het lustig voortmarcherende Watching The Planets, met een jubelende Karen O.

Avontuurlijk, ongebreideld, grillig, onbezonnen en zeer spontaan: het is zodoende allemaal van toepassing op deze dubbele portie Flaming Lips. Dit ondanks iets te veel momenten op de plaat die de status van embryo zelf amper ontstijgen. Of dat nu typisch Flaming Lips is of niet, dat doet toch afvragen hoe goed deze plaat wel niet had kunnen zijn als de band het embryo nog wat verder had laten ontwikkelen tot een volwaardig kindje. (***1/2)

Convinced Of The Hex (live)