Review: Weezer – Weezer (The Red Album)

Golven van inspiratie komen en gaan blijkbaar bij Weezer-frontman Rivers Cuomo. Een briljant, titelloos, blauw debuut('94) en het rauwe, net zo goede, maar onbegrepen rockplaat Pinkerton ('96)  kwamen halverwege de nineties tot ons, waarna het vijf jaar stil bleef. Van de derde, korte doch krachtige plaat, ook zonder titel, werden we vijf jaar later nog blij, terwijl het nog geen jaar later verschenen Maladroit ('02) voor het eerst zwakkere  plekjes kende. Na een wederom lange pauze viel het bij vlagen futloze Make Believe ('05) tegen. En nu is daar de zesde plaat van de Amerikaanse band – wederom zonder titel, The Red Album is 'ie door fans gedoopt -. Cuomo was tijdens het schrijven van deze muziek zijn inspiratie hoorbaar af en toe kwijt, maar toch moest het proces blijkbaar door. The Red Album bevat zogezegd van die hele hoge pieken, maar ook immens diepe dalen.

Opener Troublemaker is nog een prettig, zonnig typisch Weezer-liedje, zeer catchy en vol (zelf)spot over het rocksterrendom, een vaker terugkomend thema op de plaat. De vreemde mix valt wel op: gitaren blijven op de achtergrond hangen, waardoor een knallend begin in de kiem wordt gesmoord.

De luisteraar moet hierna direct maar klaar zijn voor een heuse epische, experimentele song van zes minuten: The Greatest Man That Ever Lived (Variations on a Shaker Hymn). Muzikaal schiet het alle kanten op: rap, Prince-funk, hairhardrock, Beach Boys-harmonieën en het beste moment: een wel lekker minuutje dat klinkt als Weezer 14 jaar geleden. Cuomo observeert weer volop de grote rockster (the greatest man that ever lived dus).

Maar geen moment is echt duidelijk of dit een pure parodie betreft of dat het een gemeend ambitieus experiment is. Wat willen ze hier nou mee? Die foute zonnebrillen, enge snor en cowboyhoed op de hoes deed ook al twijfelen. Hoe dan ook is dit liedje in beide gevallen nauwelijks gelukt te noemen. De constante wisseling van toon irriteert en leidt tot een overgeproduceerd rommeltje. Een intrigerend rommeltje, dat wel.

Meer gemiste kansen: Dreamin' had een van de betere Weezerliedjes van de laatst acht jaar kunnen zijn als het niet was opgerekt. Het trage Cold Dark World en slappe Automatic gaan nergens heen en Everybody Get Dangerous klinkt bijna als een foute, mislukte Limp Bizkit (kun je nagaan, of is dit weer een parodie?). Thought I Knew zo zeurderig door gitarist Brian Bell laten zingen was een slecht idee. En ballade Heart Songs heeft op zich een bijzonder slimme tekst over de liedjes die Cuomo's leven hebben bepaald. Maar deze aanzet tot een mooi liedje verzuipt uiteindelijk jammerlijk in z'n eigen kleffe sentimentaliteit. Sinds wanneer is Weezer echt emo?

Nog wel erg goed: het groots klinkende The Angel And The One met een opbouw van jewelste en een bombastische finale van heb ik jou daar. "We are the angels and we are the ones that are praying."  Niet dat het deze plaat redt, maar hoogtepunt blijft de geweldige single Pork And Beans. Echt zo'n liedje dat in het knallende refrein dat harde, heerlijk ronkende gitaargeluid in het refrein heeft, zoals Weezer dit als geen ander dus nog weet te produceren. Waarom dan niet meer van deze smaak op The Red Album? Nu ja, Rivers Cuomo wilde deze plaat beslist zo maken, dat is wel duidelijk.

Hoe ironisch is het dan om te lezen dat Pork and Beans nog werd gemaakt nadat de platenmaatschappij aandrong op 'iets meer toegankelijker materiaal' of een hitje. Cuomo kan het dus blijkbaar nog wel, maar alleen vanuit z'n tenen op commando? Stil staan is achteruitgang, maar Weezer had van mij best nog een plaat mogen maken alsof het 13 jaar geleden is. Ach, misschien is dit Red Album wel door mij onbegrepen, maar ik heb Weezer nu opgegeven. Het zal Rivers Cuomo een worst zijn, zingt hij in Pork and Beans: "I don't give a hoot about what you think." (**)

Lees ook:
- Video: nieuwe Weezer en pork and beans in de blender
- Video van het jaar? Weezer – Pork and Beans
- Het rode album van Weezer komt eerder
-Nieuwe Weezer nu echt bijna klaar: release in juni