Review: The Fratellis – Here We Stand

Hoe je de grootste meezinger in jaren opeens hartstochtelijk kunt missen, terwijl je die hit vanwege overdadige airplay en ombouw tot skihut-hit een jaar terug begon te vervloeken. En toch is het zo, halverwege de nieuwe, tweede plaat van The Fratellis, Here We Stand, begin je je ernstig af te vragen of er nog een tweede Chelsea Dagger in zit en of deze pubrockband nog eens echt zo loos zal gaan als op debuut Costello Music. Maar nee, het trio wil zich na het succes van die hit die als een molensteen om de nek hangt, duidelijk bewijzen als band die meer kan. Dus gaan The Fratellis op Here We Stand nadrukkelijk harder op zoek naar wat meer diepgang. Dat is dus niet voor iedere band een goed idee, zelfs als diepgang hier een relatief begrip is.

Waar de pretentieloze liedjes op Costello Music van begin tot eind
vrolijk uit je speakers knalden, gaat het trio op Here We Stand
bedachtzamer te werk. Dat vertaalt zich onder meer in verdacht veel
songs die opeens dik vier minuten klokken. En zo lang blijken The
Fratellis per liedje de aandacht echt niet vast te kunnen houden. Al
helemaal niet als die liedjes sowieso lang niet zo knetteren en bruisen
als een Henrietta, Cuntry Boys And City Girls, For The Girl of dat vermaledijde Chelsea Dagger van de vorige plaat.
Toevallig of niet hebben pubrockcollega's The Pigeon Detectives hebben op hun nieuwe plaat last van hetzelfde euvel.

Het
bondige My Friend John trapt de boel nog aardig af en piano plus fijne
versnelling maken A Heady Tale nog leuk, maar is wel al te lang van stof. Maar overall zijn
feestelijke sfeer, onbezonnen spontaniteit en de ware uitbundige
meezing-momenten amper te bekennen. Wel veel langere rocksongs, die door lengte en ideeënarmoede uiteindelijk ronduit saai zijn en vervelen (Straggler's Moon, Jesus Stole
My Baby (ondanks snerpende mondharmonica), Lupe Brown).

Goed, een enkele opleving biedt aardige
single Mistress Mable nog halverwege en Tell Me A Lie had qua feestgehalte nog op het ettelijke malen leukere Costello
Music gepast. Afsluiter Milk and Honey met wederom pakkende piano en
versnelling halverwege klinkt net als A Heady Tale nog wel lekker fris,
maar dan zijn we meer dan de helft van wat vooraf ging alweer vergeten.

Door
niet meer die leeghoofdige, maar oh zo leuke pubrockband te willen
zijn, maar iets meer diepgang op te zoeken, schieten The Fratellis zich lelijk in
de voet. Het is de vraag of het stempeltje eendagsvlieg op deze manier afgeschud kan worden.
Zonde. (**)

Zie ook:
- In Première: The Fratellis – Mistress Mabel
- De Fratellis wijzen David Beckham de deur
- Snoepje van de week – The Fratellis – Chelsea Dagger (video)
- Bent u dankzij 3FM de Fratellis al kotsbeu?

- Dat krijg je als The Fratellis doorbreken…