Met Arcade Fire een van de vaandeldragers van de Canadese indie in 2005: Wolf Parade. Al heeft deze vijfkoppige band ondanks sterk debuut Apologies To The Queen Mary nog niet tot een groter publiek door kunnen dringen. Het valt te vrezen dat nieuw album At Mount Zoomer, uit via Sub Pop, daar niet veel aan zal veranderen. In de eerste plaats omdat de grillige songs van kernduo Dan Boeckner en Spencer stukken moeilijker behapbaar zijn. Maar ook omdat op deze plaat de echt goede liedjes vol bruisende ideeën en schoonheid in de minderheid zijn. Zijn die dan toch opgebruikt voor geslaagde zijprojecten Handsome Furs – Boeckner met zijn verloofde – of Sunset Rubdown?
Niet dat er op At Mount Zoomer niets te genieten valt, maar dit album
meteen liefdevol in de armen sluiten is sowieso onmogelijk. De plaat
telt negen vaak langere, voller klinkende songs, die op het eerste
gehoor lang niet zo pakkend klinken als het ruwer opgenomen, poppier
materiaal op Apologies To The Queen Mary. Nu is 'catchy' alles behalve
de eerste voorwaarde voor goede muziek of een geslaagde plaat, maar op
At Mount Zoomer weigeren de liedjes ook na vakere beluistering onder je
huid te kruipen, ondanks tal van wendingen of fijne arrangementen her
en der.
Sterke momenten zijn bijvoorbeeld het bijna meebrul-refrein California
Dreamer, de euforische finale van Language City en het oersimpele maar oh zo effectieve, zonnige intro van
openingsnummer Soldiers Grin, dat ook net zo mooi en heerlijk onbezorgd
afsluit. Duidelijke structuren (dat hadden coupletjes en refreintjes kunnen zijn) ontbreken echter te
vaak en ook een stukje spanningsopbouw lijkt voor dit album overboord
gegooid.
Vooral een kaler, trager stuk als Fine Young Cannibals
sleept zich zes minuten lang moeizaam voort. Ook een korter Call It A Ritual kabbelt ondanks pakkend piano-intro nergens heen en ondanks meerdere
wendingen voelt afsluiter Kissing The Beehive van 11 minuten toch wel érg
lang en stuurloos aan. Wolf Parade maakt hier bijna progrock, om
plotseling toch nog als een nachtkaars uit te gaan. Gelukkig is er nog
de wat nasale, licht nerveuze stem van Boeckner die ons bij de les
houdt, meer dan alle melodietjes, breaks en hooks.
Jammer, Mount Zoomer is in het hoofd van Kruger en Boeckner vast een
prachtige, avontuurlijke plek. Jammer dat Wolf Parade er goeddeels de
weg is kwijt geraakt en er blijkbaar niet de sprankeling heeft
hervonden die Apologies To The Queen Mary wel tot een spannender,
verslavende indiepopplaat maakte. (**1/2)
Wolf Parade – Soldier's Grin (live)
He, ik vind dit tot nog toe een van de betere albums van 2008. En laten we blij wezen dat er eindelijk een complex album is zonder refreintjes en pop deuntjes. Verder vind ik dat de drums en piano vaak op de achtergrond voor een solide onderbouwing zorgen voor de teksten en de andere instrumenten.
Maar ieder zijn mening, maar ik dacht laat ik voor mensen die dit lezen toch maar even zeggen dat er ook mensen zijn die dit album wel goed vinden en dat het toch het proberen waard is misschien.
volgens mij ben je nog 1 tot 1,5 ster vergeten.
Aan de andere kant, ik ken die vorige plaat nog niet en Mount Zoomer is dus mijn eerste indruk.
Pingback: Prijsvraag: win 3 x 2 tickets voor Wolf Parade in Paradiso | Alternative
Pingback: Wolf Parade werkt aan derde album, in mei naar Tivoli | Alternative