London Calling: de zaterdag

(fotografie: Eline van Beek) 

Uitgeslapen en uitgebrakt keren de fotograaf en ik terug naar Paradiso, voor de tweede helft van de Britse muziekmarathon.

Vooraf benieuwd of er nog bands zijn die de geweldige optredens van Blood Red Shoes en Dead Kids gaan overtreffen. Late of the Pier (foto) doet dat uiteindelijk net niet, maar is wel een van de indrukwekkendste bands van de avond.

 

Eigenlijk vreemd dat Pete and the Pirates als eerste band in de grote zaal speelt. Na Eurosonic en de kleinere clubs die de band al aandeed in Nederland, zouden ze toch al semi-headliner kunnen zijn? Of is het gewoon een slimme truc om al vroeg op de avond de tent vol te krijgen voor de drankomzet? De band moet in ieder geval nog flink op stoom komen; de catchy popliedjes overtuigen pas echt in de tweede helft van het optreden. Dat het publiek nog lang niet los is (en net als ik wellicht staat uit te buiken van het avondeten) helpt dan ook niet mee. 

Boven zijn band en publiek al wél helemaal warmgedraaid voor Cage the Elephant (foto links). Kentucky calling, en Amsterdam geeft enthousiast antwoord. De bovenzaal zweet, springt en viert feest op de rock van deze Amerikanen. We horen Kings of Leon, Black Crowes, Raconteurs en vooruit, ook wat Arctic Monkeys. Zanger Matt duikt het publiek in en kan uiteindelijk achterin bij de bar meteen z'n volgende biertje bestellen voordat hij weer met beide benen op de grond staat. Dat worden mooie avonden voor de fans van de Pigeon Detectives, met deze band in het voorprogramma.

Trompet uit een doosje, strijkers uit een doosje, maar wel een live-drummer bij Get Cape, Wear Cape, Fly. Het ziet er een beetje knullig uit, helemaal als er bij sommige liedjes een drumcomputer meeloopt en de slagwerker er werkloos bij zit. Mooie liedjes hoor, maar op deze manier is het teveel achtergrondmuziek voor alle hipsters die op een van de andere bands staan te wachten. Zonde dat deze band niet in de kleine zaal staat, terwijl het boven vaak uitpuilt van de bands die het beneden ook nog wel zouden waarmaken.

Over One Night Only (foto rechts) schreef ik in de voorbeschouwing dat het op plaat wel wat weg had van de oude Racoon of The Feeling. In Paradiso neemt fotografe Eline van Beek even de honneurs waar. Zij vond er het volgende van: "Met het halflange haar en enkel maar een hemdje aangetrokken, lijkt het erg op The Kooks. En wat betreft de muziek heeft One Night Only catchy popliedjes. Single 'Just For Tonight' wordt al veel op de Britse radio gedraaid en met dat liedje gaat de zaal ook helemaal uit z’n dak. Maar uiteindelijk is het toch echt de knappe zanger waarop de zestien jarige meisjes op de eerste drie rijen staan te kwijlen."

Een zoekgeraakte verhouding tussen looks en inhoud. Het was vrijdag toepasbaar op The Answering Machine en Mystery Jets, en het geldt in de overtreffende trap voor Joe Lean and the Jing Jang Jong. Voor de Amsterdam Fashion Week is dat uiterlijk vertoon prima, en de hipsters op de eerste rijen in de grote zaal eten uit de hand van deze ultracoole band. Maar zonder sterke liedjes zijn een arrogante houding en de juiste skinny-jeans niet genoeg om de grote zaal van Paradiso plat te spelen.

Op vrijdag duurde het een bandje of zeven voordat er iets écht behoorlijks langs kwam, en ook op de zaterdag van London Calling begint het pas in de tweede helft van de avond ergens op de lijken. Broken Records (foto links) is een beetje vreemde eend in de bijt met al die strijkers, trompet en accordeon. Dat allergaartje aan instrumenten en de intense voordracht van de zanger associeer je al snel met Arcade Fire, maar muzikaal zitten deze Schotten eerder in de hoek van bands als Beirut en Okkervil River. Een van de weinige bands dit weekend waar ik bij een los concert in Ekko of een vergelijkbaar zaaltje zeker nog een keer ga kijken.  

Vraag een gemiddelde bezoeker welke band er nog bij had gemoeten op de affiche, en negen van de tien zullen The Last Shadow Puppets antwoorden. Slimme zet om het album alvast te verkopen bij de merchandise, de cd's (en lp's) gaan in ieder geval als warme broodjes. 'The Age of the Understatement' staat thuis op repeat, en tijdens het optreden van The Rascals (foto onder) herken je dan toch wel de invloed van Miles Kane.  

Net zulke sterke liedjes, maar dan met felle gitaren in plaats van een strijkorkest. The Rascals zijn misschien niet zo verpletterend strak als de band van collega Alex Turner, maar spelen met het grootste gemak de grote zaal plat. En terecht, met onweerstaanbare liedjes als 'Out of Dreams' en na vanavond persoonlijke favoriet 'I'll Give You Sympathy'. Wat een verademing na al die matige gitaarbandjes tot nu toe. Hopelijk hebben ze in de zaal staan kijken, want zo moet het dus. 

Zo wordt het toch nog wat met die zaterdag, want ook Late of the Pier (foto onder) overtuigt vanavond. Samen met Broken Records de muzikaal spannendste band en ook dit gezelschap ga ik zeker nog eens checken als ze een losse show doen. Naast de drummer hangt een uit bed gesloopt stukje lattenbodem, dat dienst doet als extra percussie.

 Ze zien er nog piepjong uit, maar hebben de halve canon van de electropop (en meer) al verslonden. Excentrieke indie, maar er komt niet meteen een naam in gedachten waar het op lijkt. Daft Punk met gitaren? Maar daar doe je ze mee tekort. In ieder geval een hoogtepunt van de avond.

Halverwege het optreden kiezen we toch maar voor de nachttrein, het is mooi geweest. In de comments kun je uiteraard nog kwijt of we iets aan Video Nasties en de andere bands hebben gemist. 

Terugblikkend: gelukkig een paar indrukwekkende uitschieters op elke avond, maar verder toch wel erg veel middelmaat. Het scherm in de grote zaal is een must, want boven is het soms echt te vol. De vrijdag had met Blood Red Shoes en Dead Kids de beste optredens, maar de zaterdag had meer bands die boven de middelmaat uitstegen.

Blood Red Shoes is straks na Doornroosje en Pinkpop te groot voor de kleinste zaaltjes, wie weet gaan The Rascals ook hard die kant op. De Dead Kids zullen in een grotere ruimte waarschijnlijk niet zo overrompelen als in de bovenzaal, en het zou me ook niet verbazen als die zanger eens echt de weg kwijt raakt.

The Metros en Cage the Elephant zal ik thuis niet snel opzetten en hebben voor de lange termijn misschien meer pakkende liedjes nodig om het interessant te houden. Get Cape, Wear Cape, Fly en Baltic Fleet gun ik in een andere setting nog wel een herkansing, net als Ispo Facto (bijvoorbeeld op Summer Darkness). En als Broken Records en Late of the Pier het deze zomer al tot Lowlands schoppen, ga ik zeker kijken.

En London Calling zelf? Ondanks alle middelmaat maken die paar hoogtepunten per avond het toch wel waard. Dus wie weet tot de volgende keer!