Review: Arcade Fire – The Suburbs

Het was even met de wenkbrauwen fronsen toen dit voorjaar - aan het begin van een enorm PR-offensief – de titel bekend werd van het nieuwe, derde album van Canada’s meest geliefde band Arcade Fire. Zouden we met The Suburbs een al vaker vertoonde visie krijgen op het neerslachtige, dan wel stiekem verdorven leven onder de keurig aangeharkte oppervlakte van de Amerikaanse buitenwijken? Hierop voort bordurend met een net zo donkere toon als op voorganger Neon Bible (’07) bovendien? Driewerf neen, zo blijkt al duidelijk na de eerste beluisteringen van dit wederom zeer ambiteuze werkstuk.

Nadat grote thema’s als religie, oorlog en ander wereldleed op Neon Bible hadden geleid tot een bij vlagen indrukwekkend, maar ook wat zwaar en grimmig album, is Arcade Fire-frontman Win Butler voor The Suburbs weer op de kleinere, persoonlijker toer gegaan. The Suburbs staat zodoende goeddeels in het teken van de buitenwijk in de Texaanse stad Houston, waar hij opgroeide.

The Suburbs gaat echter niet zo zeer over het dagelijks leven zelf in zo’n wijk – hou dat maar eens een dik uur lang interessant -, maar over de goede, de lieflijke en de weemoediger herinneringen aan die toch goeddeels onbezorgde tijd, of over oude vrienden die je ondanks de komst van Facebook en Twitter toch voorgoed uit het oog bent verloren. De persoonlijker toon van onsterfelijk debuut Funeral (’04) is kortom terug, terwijl de zevenmansband wel hoorbaar zelfverzekerder en beheerster in z’n vel zit.

De muziek klinkt meestal nog steeds groots, bij tijd en wijle bombastisch en intens (Rococo, We Used To Wait), maar zelden nog grillig of topzwaar. Arcade Fire presenteert op The Suburbs wederom een hele trits zéér meeslepende songs, en toch is er in vergelijking met de vorige twee platen meer ontspanning en rust in de kraakhelder opgenomen muziek geslopen. Ten koste van het grote drama, maar ten gunste van nog meer schoonheid. Spelen met een heus kerkorgel op Neon Bible was blijkbaar even leuk, maar dit soort fratsen blijft op The Suburbs bovendien achterwege. Die wat luchtiger, persoonlijker toon levert al met al een stukken sterker, sprankelender album met een grote zeggingskracht op, dat op de beste momenten minstens zo goed en emotioneel overrompelend is als Funeral.

De thematiek komt intussen niet in elk liedje terug, maar loopt wel als een duidelijke rode draad door het album, dat zich ook echt laat beluisteren als een omvangrijk geheel van zestien nummers in een dik uur. Daar is misschien wat geduld voor nodig, maar The Suburbs enkele keren rustig laten neerdalen, loont. Enkele keren is Butler heel helder en concreet in zijn overpeinzingen over vroeger. “Let’s go for a drive and see the town tonight (…) With you, this town is so strange, they built it to change. And while we sleep, we know the streets are rearranged”, zingt hij in het prachtig naar een crescendo toewerkende Suburban Wars, een lied met bezwerende gitaarmotieven, dat nog het meest gaat over het uit het oog verliezen van oude vrienden. Vanwege andere standpunten, verschillende interesses of wat dan ook. ”You choose your side, I’ll choose my side. All my old friends, they don’t know me now.”

The Suburbs schotelt de luisteraar kortom geen donkere visie op de Amerikaanse buitenwijken voor, zoals verbeeld in films als American Beauty of Revolutionary Road. Zelfs al doet plaatopener annex titelnummer The Suburbs nog even anders vermoeden. Dat ligt aan de onheilspellende strijkers die de luchtige pianoriedel in dit bedrieglijk gewone openingsliedje iets onheilspellends geven, plus de hardop uitgesproken wens aan het begin om de autosleutels van moeder te grijpen en er als de gesmeerde bliksem vandoor te gaan. Dat idee van die ‘suburban war’, waarin de verschillende wijken tegen elkaar zouden moeten gaan vechten, duikt hier al op, maar wordt al snel toch als saai en vervelend omschreven, als het eenmaal aan de gang zou zijn.

Het stuwende Ready To Start laat in de openingsfase nog het meest van die oude onrustiger Arcade Fire horen, met z’n gejaagde ritme en meerdere malen uitgesteld refrein. Een enkele link naar het hier en nu en naar het soort mensen dat in een buitenwijk woont hoor je in het kalme Modern Man, waarna de band met een hele trits prachtnummers emotionele tik na tik uitdeelt. Het intens voortstampende Rococo met prachtig dreigend strijkersarrangement handelt over die hippe stadskinderen van vroeger, die het allemaal wel zo goed zouden weten, maar elkaar eigenlijk alleen maar hersenloos napraten (“singing rococo, rococo, rococo, rococo…”). Het zou ook een sneer naar honderden elkaar naschrijvende indieblogs kunnen zijn. Amper bekomen van dit hoogtepunt blazen de wervelende strijkers en een in dikke distortion gedrenkte basgitaar in Empty Room je compleet omver, waarin Butler’s echtgenote Régine Chassagne niet eerder zo mooi zong. De euforie was bij Arcade Fire zelden zo compleet.

Gebleven zijn echo’s uit de muziek van Bruce Springsteen en een klein vleugje U2, het beste te horen in de riffs van het mooie City With No Children, met warme herinneringen aan een oud-geliefde (“I have no feelings for you now, now that I know you better.”) Nog zo’n prachtig orkestraal arrangement zorgt dat Half Light I een kippenvelmoment vormt, gekoppeld aan het door Butler en Chassagne samen gezongen Half Light II. Zeg maar gerust dat deze aan elkaar gekoppelde nummers het Neighbourhood #3 of Intervention van The Suburbs vormen.

Zelfs als dit ambitieuze verhaal heel even iets aan schoonheid inboet met het punkrockende Month Of May (Queens Of The Stone Age, anyone?) of het wel heel vederlichte, akoestische Wasted Hours (jawel, toch nog wat verveling in de buitenwijk), dan nog blijft het geheel van The Suburbs even fier en krachtig overeind staan. Ook al zijn deze liedjes net wat minder sterk, ze passen wel binnen dit ene geheel. De band scheert hooguit in het met strijkers gelardeerde, wel heel melodramatische The Sprawl I (Flatland) heel even langs het randje van pathos. Dit wordt echter volledig goed gemaakt met de verrassende, alweer fraai door Chassagne gezongen electropop (!) van The Sprawl II (Mountains Beyond Mountains). Hier lijkt zij dan toch een zekere verschrikking van die onbezorgde wijken te bezingen: “Can we ever get away from the sprawl? The dead shopping malls rise like mountains beyond mountains and there’s no end in sight.”

Met een intieme reprise van het titelnummer zodat de circel rond is, vormt dit laatste hoogtepunt een helderlichte afsluiting van dit derde, grote verhaal dat Arcade Fire wil vertellen aan de wereld, wederom boordevol bezieling, maar toch opgetogener en met meer lucht. Een volgend verhaal dat aan de basis staat van een nieuwe, net wat toegankelijker klassieker in de dop, die van Arcade Fire definitief een Grote Band zal maken. (*****)

Meer cd-recensies op Alternative Blog.