Review: The Dodos – Visiter

Wij houden wel van een smakelijke potje ironie. Hoe is het mogelijk dat een van de meest inventieve, originele en levendige nieuwe indieplaten van dit jaar gemaakt is door een band die zich heeft vernoemd naar een reeds in de oertijd uitgestorven vogelsoort? Maar misschien wisten drummer Logan Kroeber en zanger/ gitarist Meric Long uit San Francisco, Californië zelf nog niet precies waar hun muziek heenging op het moment dat ze hun duo The Dodos noemden. Wat was er eerder: de muziek (kip) of de naam (dodo-ei?). Hoe dan ook: wat deze dodo's slechts met z'n tweeën op Visiter laten horen, stemt bijzonder vrolijk en doet bij vlagen de mond openvallen van verbazing en verrassing. Nadat de plaat begin april al opviel, is een release alhier nu ook een feit.

Nog geen idee hoe goed Long en Kroeber dit kunstje al flikten op eerste
EP Dodo Bird en debuutalbum Beware Of The Maniacs (veelzeggende titel, nog te checken),
maar Visiter barst hoe dan ook uit z'n geniale voegen van de pakkende
melodieën, opmerkelijke en speels tegen de melodie in rammende drumpartijen en emmers georganiseerde, creatieve gekte vol happen blues, folk en
indie. Denk aan een Animal Collective of zelfs Battles, slechts
gewapend met (akoestische) gitaar en drums, en met meer Amerikaanse
roots in hun donder. Of juist aan Sufjan Stevens die veel te veel speed
heeft genomen voordat hij in de studio is opgesloten. 

Ach, laten we het erop houden dat The Dodo's al
heel erg als zichzélf klinken. Dit recept is op Visiter gegoten in
langere stukken zoals Joe's Waltz met bizarre overgang, de rauwe bluesy
pastiche met scheurende lick Paint The Rust of Jodi, dat mooi en
ingetogen van start gaat maar al snel niet meer te stoppen is dankzij
wederom een manisch ritme. Niets minder goede, lieve, soms bijna melige
miniatuurtjes als Eyelids, Undeclared en It's That Time Again zorgen voor extra
vrolijke variatie en momentjes om op adem te komen. Het is daarbij bijna ongelooflijk dat zo'n drie kwart van de
muziek bestaat uit enkel drums en akoestische gitaar, slechts
sporadisch aangevuld met wat toetsen, een trompetje of elektrische gitaarpartijtjes,
zoals in Fools of het onnavolgbare The Season.

Temidden van alle drukte zou je zomaar kunnen vergeten dat Visiter
bijna uitsluitend mooie, catchy en knap inelkaar gestoken liedjes telt,
die ook met een soberder aanpak (het kleine Park Song, Ashley)
uitstekend overeind blijven. En dat Long een goed zanger is met oog voor detail, die zowel zachter als harder z'n mannetje staat. Al valt dat de eerste draaibeurten misschien nog niet op.

Het is soms even door de drukte heen
luisteren, maar als dit na drie keer horen eenmaal is gelukt, ontpopt
Visiter zich ook nog eens als ideaal album voor verschillende
stemmingen. Denk de ritmes weg en je hebt een folkplaat om rustig naar
te luisteren. Of je zet The Dodo's loeihard aan om een uurtje ongeneerd
door de kamer te stuiteren. Aan jou de keus! (*****)

Live zijn The Dodo's met z'n drieën, niet te missen op Festival De Beschaving in Utrecht op zaterdag 30 augustus.

The Dodos – Fools (Live Daily Sessions)

The Dodos – Ashley (Live Daily Sessions)

Zie ook:
- Nooit van Gehoord? – The Dodo's