Zonder het zelf door te hebben, hij overleed immers al in 1997 op dertigjarige leeftijd, heeft Jeff Buckley een enorme invloed gehad op het hedendaagse muzieklandschap. Artiesten als Radioheads Thom Yorke, Chris Martin van Coldplay en Matthew Bellamy van Muse noemen hem als hun grootste inspiratiebron, terwijl zijn enige album Grace wordt gezien als één van de beste platen van de jaren ’90, en misschien wel als één van de best ooit.
Grace kwam uit op 23 augustus 1994 en beleeft vandaag dus zijn twintigjarig jubileum. Buckley heeft er al bijna een decennium als Californische achtergrondgitarist opzitten als hij begin jaren ’90 naar New York trekt om aan zijn debuutalbum te werken. Hier speelt hij veelvuldig in clubs in de East Village, voordat hij in ’93 een achtergrondband verzamelt en de studio induikt.
Die studiosessies resulteren in 1994 in de enige plaat die Buckley bij leven uitbrengt en die later uit zal groeien tot een absolute klassieker. Grace laat horen hoe getalenteerd de nog jonge muzikant is en vooral hoe krachtig en veelzijdig hij zijn stem kan gebruiken. Buckley kan rocken (‘Eternal Life’), ontroeren (‘Last Goodbye’ en ‘Lilac Wine’), mensen laten dansen (‘Lover, You Should’ve Come Over’), maar ook schitteren op het kerkelijke ‘Corpus Christi Carol’.
Die laatste is overigens één van drie covers op Grace, naast ‘Lilac Wine’ (gebaseerd op de versie van Nina Simone) en natuurlijk ‘Hallelujah’, in een prachtige uitvoering van Leonard Cohens origineel. Buckley maakt zich ‘Hallelujah’, met een tokkelende gitaar, hoge falsetuithalen en onvervalste emotie, zo eigen dat zijn versie eigenlijk de ultieme uitvoering is van het nummer dat tegenwoordig zo vaak in talentenjachten wordt gebruikt. Eén van de weinige covers uit de muziekgeschiedenis die het origineel naar de kroon steekt.
Ondanks vele positieve recensies slaat Grace niet meteen aan bij het grote publiek. Buckley gaat wel op een uitgebreide tournee om zijn debuut onder de aandacht te brengen en wint daarbij steeds meer zieltjes. In 1996 is hij klaar met touren en besluit hij om aan de slag te gaan met zijn moeilijke tweede plaat, die de titel My Sweetheart the Drunk meekrijgt.
Een jaar later blijkt echter dat het niet zo mag zijn als Buckley op 29 mei 1997 met zijn kleren en laarzen aan Wolf River bij zijn nieuwe thuisstad Memphis inspringt voor een frisse duik. De muzikant wordt meegetrokken in het kielzog van een passerende sleepboot en verdrinkt, zijn lichaam wordt een paar dagen later pas teruggevonden.
Of Buckley een nieuwe Grace in zich had zullen we nooit te weten komen. Materiaal dat hij opnam voor zijn tweede, later uitgebracht als Sketches For My Sweetheart the Drunk, klinkt echter veelbelovend. De veel te jong gestorven Buckley heeft ons in ieder geval die ene klassieker gegeven, met die ultieme uitvoering van dat prachtige liedje van Leonard Cohen.
