Begin jaren ’90 was het grunge dat de klok sloeg. Nirvana werd één van de grootste bands ter wereld en in het kielzog van Kurt Cobain staken ook acts als Pearl Jam en Soundgarden de oceaan over. In Groot-Brittannië, een land met een eigen sterke popgeschiedenis, viel dit niet lekker. Grunge was donker en somber, terwijl de grote Britse hits uit de jaren ’60 en de Madchesterscene van het einde van de jaren ’80 juist hoekig en dansbaar waren.
In de Londense wijk Camden ontstond dan ook een eerste tegenreactie op de grunge, waar bands als Suede en Blur het voortouw namen in een nieuwe stroming. Zij lieten de shoegaze en de Amerikaanse invloeden los en gingen Britse muziek maken over Britse dingen die Britse jongeren bezighielden.
Suede gaf in 1992 met single ‘The Drowners’ en daarna debuutalbum Suede het startschot voor de Britpop. Dat album werd het snelst-verkopende debuut in de Britse historie en verbrak nog een aantal verkooprecords. Blur volgde daarna met, het redelijk succesvolle, Modern Life Is Rubbish en in de lente van 1994 met de grote klapper Parklife.
Definitely Maybe
In navolging van deze twee voorgangers schoten Britpopbands als paddenstoelen uit de grond. We kregen Elastica, The Verve, Sleeper, Supergrass, bands als Manic Street Preachers en Pulp, die al wat langer bestonden maar ook hun plekje vonden in de Britpop, en natuurlijk Oasis. Oasis werd al in 1991 opgericht en bracht onder aanvoering van de Gallagher-broers de singles ‘Supersonic’, ‘Shakermaker’ en ‘Live Forever’ uit.
De opnames van debuut Definitely Maybe gingen echter niet van een leien dakje. Het lukte verschillende producers niet om de sound die Noel Gallagher en de band voor ogen hadden op plaat te krijgen. Het album werd uiteindelijk helemaal live ingespeeld en flink bijgeschaafd door Owen Morris, voordat hij uiteindelijk op 29 augustus 1994 in de schappen lag en meteen maar even het record van Suede verpulverde.
The Battle of Britpop
In 1995 was Britpop zonder twijfel de populairste muziek in Groot-Brittannië en begonnen de Britse bands ook voet aan de grond te krijgen in de rest van Europa en de Verenigde Staten. Blur en Oasis waren inmiddels de aanvoerders van de stroming en hoewel beide bands in eerste instantie geen problemen met elkaar hadden ontbrandde er een vete nadat Blurs Damon Albarn besloot om de nieuwe single ‘Country House’ uit te brengen op dezelfde dag als Oasis’ nieuwste, ‘Roll With It’.
14 augustus 1995 is daarom de boeken ingegaan als The Battle of Britpop. De strijd tussen beide bands was er niet alleen eentje op muzikaal vlak maar ook een tussen verschillende mentaliteiten. De working class heroes van Oasis vertegenwoordigden het arme, industriële noorden van Engeland, terwijl de art school jongens van Blur stonden voor het zuiden en hoofdstad Londen.
Blur won de eerste slag door met ‘Country House’ de eerste plek in de Britse top 40 te bereiken terwijl Oasis’ ‘Roll With It’ bleef steken op de tweede plek. De ‘oorlog’ werd uiteindelijk echter gewonnen door Oasis, dat met haar tweede album (What’s The Story) Morning Glory? een enorm publiek aansprak en met singles als ‘Wonderwall’ en ‘Champagne Supernova’ zelfs grote successen boekte in het buitenland. De band beleefde haar hoogtepunt op 10 en 11 augustus 1996 toen er bij twee concerten in Knebworth samen 250.000 mensen aanwezig waren. Met meer dan 2,6 miljoen aanvragen was de vraag naar kaartjes de grootste ooit voor een concert in Groot-Brittannië.
Neergang
Knebworth betekende echter ook het begin van het einde van de Britpop, want wat kon er nog in de buurt komen van zoiets massaals? Oasis kon met Be Here Now in 1997 de torenhoge verwachtingen niet waarmaken en Blur koos er op Blur voor de Britpopsound los te laten en te kijken naar de overkant van de Atlantische Oceaan, waar lo-fi in die tijd vrij populair was.
Britse acts als Spice Girls en Robbie Williams pakten wel de spirit en de branie van de Britpop maar gingen muzikaal een hele andere kant op. In de ‘serieuze’ Britse muziekpers werd er steeds minder aandacht besteed aan de gevestigde namen. Men was vooral onder de indruk van bands als Radiohead, Muse en Coldplay, die eind jaren ‘90/begin jaren ’00 begonnen op te komen en later uit zouden groeien tot enkele van de grootste bands ter wereld. Niet geheel toevallig werden zij al snel bij elkaar geschaard onder de noemer post-Britpop.
De BBC maakte eerder dit jaar een top 10 van de beste Britpop-nummers, die hier te bekijken is.
