Recensie: Squarepusher – Ufabulum

Tom Jenkinson is al sinds eind jaren negentig de Georghe Hagi van de electronische muziek: even geniaal als onberekenbaar. Net als zijn Roemeense tegenhanger laat Jenkinson’s alter ego Squarepusher briljante dingen zien, afgewisseld met momenten waarvan je denkt: “Moest dit nu echt?” Op zijn nieuwe album Ufabulum is veel franje achterwege gelaten en dat doet goed, want de genialiteit overheerst.

Op Ufabulum gaat Squarepusher deels terug naar de roots. Waar de laatste jaren zijn stijl wat toegankelijker werd (ja, er zaten zelfs heuse ‘songs’ met een kop en staart tussen), is dit werk bij vlagen weer ouderwets hard en onnavolgbaar. Zijn trademark jazzy basgeluid ingekleurd met synthesizers en geflipte breakbeats is wel aanwezig maar wordt op dit album meestal overruled door iets wat het beste omschreven kan worden als science fictiongeluiden. Ufabulum geeft je het gevoel in een robotpak richting Jupiter geschoten te worden.

Terug van weggeweest bij Squarepusher: drum ’n bass! Uiteraard met een flinke Sqaurepusher-twist. Dit hebben we toch een tijdje moeten missen. Op ‘The Metallurgist’ en ‘303 Scopem Hard’ gaat het los. Ook ‘Drax 2’ gaat terug naar de oude tijd: dit is Ultravisitor (2004) of Big Loada (1998) all over again. Toch is het niet allemaal oude koek. ‘Stadium Ice’ is een midtempo glitchsong die best aangenaam in het gehoor ligt en ‘Unreal Square’ brengt zelfs dubstepinvloeden. Vocale samples en analoge instrumenten zijn vrijwel volledig afwezig op deze plaat. Het is weer bliepjes en beats wat de klok slaat.

Ufabulum lijkt geen echte memorabele knaller in huis te hebben, maar positief is dat de overbodige en vaak zelfs storende geluidsexperimenten die op ieder Squarepusher-album wel terug te vinden zijn achterwege zijn gelaten. Squarepusher doet op Ufabulum alleen waar hij goed in is: nauwelijks bij te houden elektronische freakmuziek maken. Daar kunnen we alleen maar blij om zijn.