Ook al bestond Primal Scream aan het begin van de 21ste eeuw ook alweer een jaartje of 15, plotsklaps kwam de grillige, eigenzinnige Schotse band rond Bobby Gillespie met de sterkste, gemeenste albums op de proppen die de band maakte. Dat zijn de nog altijd ziedende platen XTRMNTR (2000) en Evil Heat (2002), waarop bikkelharde noiserock vol cirkelzaag-gitaren en gemene, sleazy elektronica genadeloos clashten tot zeldzaam intense, bezeten en dansbare elektropunk. In dat licht was Riot City Blues uit 2006 als 'gewone', maar nog steeds aardige rockplaat een stapje terug. Helaas weet Primal Scream op het negende studio-album Beautiful Future niet helemaal waar het allemaal naar toe moet.
Een nota bene vrolijke opener met klinkende klokken: het is even
slikken als het titelnummer door de speakers schalt, al is de lijzige
stem van frontman Bobby Gillespie het venijn nog niet verloren, als hij
op cynische toon "you've got a beautiful future' zingt. In de steviger
rocksingle Can't Go Back is de band ook goed op dreef, al had een minder
cleane productie, die uiteindelijk de hele plaat parten speelt, hier
veel
verschil kunnen maken. De band laat hier nog wel tanden zien, maar bijt
helaas niet door.
Ook
op het vervolg van Beautiful Future niet: het ingetogene, druggy
Beautifull Summer komt ondanks dreigend orgeltje niet van de grond,
Over & Over is ronduit zeurderig (een tot op heden onmogelijk te
leggen associatie met Primal Scream) en een ronduit lullige Stones-pastiche als Zombie
Man met jolig nanana-uiteinde klinkt bijna als een parodie, net als het luchtige The Glory Of Love (ja, echt!) wat nooit
de bedoeling geweest kan zijn. Oude hit Rocks wordt hier nimmer
overtroffen.
Wel ouderwets duister en lekker: de sterk
opgebouwde elektronische track I Love To Hurt (You Love To Be Hurt),
een duet tussen Gillespie en zangeres Lovefoxxx van het Braziliaanse
CSS. Die track doet qua sinistere geiligheid zowaar herinneren aan One
Velvet Morning, de Lee Hazlewood-cover die Primal Scream ooit met
supermodel Kate Moss opnam. Ook zoals in het stuwende Necro Kex Blues
met schmierende Gillespie en gemene solo horen we Primal Scream weer
graag.
Er valt kortom nog best wat te genieten op Beautiful
Future, maar zeer zwakke en sterkere momenten van waar venijn leveren
al met al een weinig consistente, wisselvallige plaat op. Voor een
Primal Scream dat snoeihard op dreef is kun je nog steeds het beste
Screamadelica, XTRMNTR of Evil Heat opzetten; een nieuwe, mooie toekomst lijkt er voor Primal Scream met deze plaat even niet meer in te zitten. (**).
Lees ook:
- Primal Scream schenkt gratis download + nieuwe video
- Primal Scream heeft een mooie toekomst voor zich…
