Weinig Amerikaanse bands waren de afgelopen jaren zo vaak in deze regio te zien als Yeasayer. Het optreden in het Utrechtse Tivoli is alleen al dit jaar de zevende Nederlandse show.
Overdaad? Nee hoor, er zijn nog genoeg mensen die de band voor de eerste keer zien, of op herhaling gaan.
Bezoekers in die laatste categorie werden aan de Oudegracht niet teleurgesteld; de band is door het vele touren steeds strakker gaan spelen, zonder dat het te routineus wordt. En in tegenstelling tot de shows in Paradiso en op Pinkpop, leidt het podium deze keer niet teveel de aandacht af. Geen raar nachtclub-achtig decor of opvallende pakken, slechts lichtgevende keyboardstandaards, een eenvoudige lichtshow en het “beest” uit de video van Madder Red dat zanger Chris Keating het podium opdraagt.
Het komende uur laat Yeasayer vooral de muziek spreken, waarbij de band niet klakkeloos de albums naspeelt, maar met wat nieuwe arrangementen en rake accenten bepaalde liedjes weer helemaal opnieuw uitvindt. De nieuwe wendingen in Wait for the Summer bijvoorbeeld, of Mondegreen met een Jamaica-sausje in de ritmesectie.
Wie had ten tijde van dat debuut gedacht dat Yeasayer ooit voor een massaal meezingend publiek in een uitverkochte club zou staan? Vlak voor de toegift gebeurt het, bij O.N.E., en ook bij set-afsluiter Ambling Alp gaan de handjes massaal omhoog. De festivals en airplay hebben afgelopen jaar duidelijk hun vruchten afgeworpen.
Niets aan te merken op deze show? Weinig, want de New Yorkers gaven gewoon een sterk optreden, misschien wel een van de betere uit de hele rits Nederlandse shows. (Zijn dat er echt al twintig, zoals zanger Chris Keating riep? Eerder dertien.) Maar een uurtje is wel karig, zeker voor de fans van het eerste uur die vooral gehecht zijn aan die eerste plaat. Daarvan hadden er best nog wel een liedje of vier, vijf in de setlist gepast.
een uurtje?
dat is dan enige troost voor mij als afwezige.
Blijkbaar was het de dag ervoor veel minder in Paradiso als we de recensie op de Oor-site mogen geloven.
Ik kan me in ieder geval prima vinden in dit verslag over Yeasayer in Tivoli. Erg werd uitstekend gemusiceerd, erg mooi gezongen en de live-uitvoering gaf veel nummers een meerwaarde door de frisse draai die er aan gegeven werd.
Hoewel het concert inderdaad wat aan de korte kant was, vond ik het wel een goed afgerond geheel en eigenlijk is het natuurlijk maar een vreemde wet van Meden en Perzen dat concerten lang zouden moeten duren.
Uiteindelijk is de kwaliteit van het grootste belang. En kwaliteit hebben we gekregen, gisteren in Tivoli.
Wel had ik iets meer verwacht van Yeasayer’s troetelbeestje. Nu lag het wat levenloos en wat onzichtbaar in de armen van Keating en wist (bij mij in ieder geval) maar weinig vertedering los te maken.
Die show in de Melkweg (foutje op OOR site denk ik), komt inderdaad heel anders over dan wat ik gisteren in Utrecht zag.
Voor mij hoeft een concert ook niet persé lang te zijn, maar 13 nummers in een uur voor een band die nog 10 andere liedjes achter de hand heeft… dat is jammer. Van die laatste plaat had ik Love Me Girl nog willen horen, en van debuut alles wat ze nu niet hebben gedaan.
Ach, ik kan me een concert van New Order nog heugen, in de Glazen Zaal van Ahoy (1982): ze speelden slechts 40 minuten en de nummers werden door de vreselijke akoestiek vermalen tot een aaneengesloten brij met dreun. Toen het publiek desondanks riep om een toegift, weigerde de band (aan toegiften deden ze niet). Uiteindelijk verscheen nog wel Peter Hook, die verschillende verongelijkte bezoekers, die de PA begonnen te slopen, nog even flink op de bek kwam slaan.
Het kan dus nog erger, wil ik dus zeggen
Overigens vond ik het inderdaad verwarrend: was eerst in de overtuiging dat het de Melkweg moest zijn, maar OOR gaf Paradiso aan? Misschien tekenend voor de professionele houding van de recensent?
Deze recensie ik qua lengte wel evenredig met het concert zo te lezen.
@Robert: 300 woorden is bij meerdere magazines een standaard lengte voor een recensie, soms zelfs het maximum. En bij sommige veelbesproken bands die al vaker hier hebben gespeeld, heb je gewoon minder te vertellen dan bij een nieuwe band of een show waar visueel iets bijzonders gebeurt.
Doen wij hier aan “standaard”? Ik dacht het toch niet…
Welbeschouwd is de recensie van Hans in zijn beknoptheid dan weer een bijzonderheid op dit blog en derhalve niet “standaard”. Ah, de kronkels van de logica ….
Om de kritikasters hier enigszins tegemoet te komen een kleine aanvulling dan over het voorprogramma Suckers.
Deze band (ook uit Brooklyn) bracht dit jaar na een eerdere EP een door Yeasayer’s Anand Wilder geproduceerd debuutalbum uit, Wild Smile.
De band is geformeerd rondom Quinn Walker, een man met een zeer afwisselend stemgeluid. In veel nummers lijkt hij zelfs een duet aan te gaan met zich zelf door dan eens met een falsetto en vervolgens meer met een gruizige stem te zingen. De meeste nummers vertrekken rustig om dan, via allerlei vreemde sprongen langzaam uit te groeien tot een soms bombastische finale.
Soms maken de nummers live een wat rommelige indruk, het springt alle kanten op. Beschrijven van de muziek is wat lastig. men moet denken aan het bonte gebied tussen Talking Heads en Modest Mouse waar dan de invloeden die ook bijvoorbeeld Yeasayer inkleuren (Afrikaanse ritmes, accoordionmuziek etc.) toegevoegd zijn. Uiteindelijk worden dan de meeste nummers afgemaakt met een flinke dosis vocaal drama (de eerder genoemde falsetstem gaat af en toe flink “over the top”).
Ik heb naar aanleiding van deze live ontmoeting de cd aangeschaft en hierop komt de textuur van de muziek, met alle nuances die live nog wel eens wegvielen, nog meer tot zijn recht. Een album waar ik voorlopig nog niet op uitgekeken ben en een band om in de gaten te houden.
@Robert P.S.: ik was er in eerste plaats als gewone bezoeker en niet namens AlternativeBlog op de gastenlijst. Dus het hoefde niet. Tel daar een druk weekend en andere betaalde klussen bij op en zie daar de reden dat ik niet tot een doorwrocht stuk van 1200 woorden kwam. Had ook gewoon geen recensie kunnen schrijven en achteraf lekker op de bank kunnen liggen met een film…