Stukje bij beetje werden we het afgelopen jaar gevoerd met brokjes info over een nieuwe, vierde Coldplay-plaat. Brian Eno, ook ooit achter de knoppen bij U2's vierde The Unforgettable Fire, werd aangetrokken als producer. Na het geforceerd overvolle en overdadige X & Y uit 2005 zouden we een bondig Coldplay-album van 40 minuten krijgen. Het roer moest om en door een fikse opnameperiode in Barcelona zouden er tal van Spaanse invloeden opduiken. Wel nu: met zulke Spaanse invloeden valt het reuze mee, maar dat Coldplay met behulp van Brian Eno op Viva La Vida Or Death And All His Friends weer avontuur heeft durven op te zoeken, hoor je aan bijna iedere noot af. Viva La Vida klinkt ongedwongen, redelijk onvoorspelbaar en weet van begin tot eind te behagen.
Terugkeren naar het intiemere geluid van debuut Parachutes uit 2000
was nooit een optie, dat hoor je bij de eerste luisterbeurten
van Viva La Vida direct. Maar zo groots mogelijke dichtgesmeerde
bombast op de vierkante centimeter, die kant moest het ook weer niet
op. De middenweg dan maar: op Viva La Vida klinkt Coldplay nog steeds
groot en bij vlagen hemelbestormend, maar dankzij meer dynamiek en lucht ademt
de boel weer, ook door meer verrassende wendingen in de songs, veel
meer variatie en dankzij zanger Chris Martin, die zelfverzekerder op
meerdere manieren zijn stem durft te gebruiken. De karakteristieke falset blijft vaker achterwege.
Mede door de
hand van Eno zijn vergelijkingen met U2 wederom onvermijdelijk. Sterker
nog: zo U2'ish als in het goeddeels instrumentale, aanzwellende intro
Life In Technicolor klonk Coldplay niet eerder (Where The Streets Have
No Name, iemand?), wat geldt voor meer passages in sommige nummers.
Maar effectief is het wel. Iets van die beloofdeSpaanse invloeden hoor je nog
terug in het ritme en de handclaps van Cemeteries Of London, maar daar
blijft het wel bij. Ondanks semi-zware leven-dood thematiek in Martin's
gebruikelijk vage lyriek klinkt de muziek aangenaam lichtvoetig. Dat
geldt ook voor Lost! (met stevige beat) en titelnummer Viva La Vida met
ronduit frivole strijkers, waarin de machthebber terugkijkt op de periode
dat hij er nog echt toe deed.
Dat Coldplay de zaken anders dan
voorheen durft aan te pakken, hoor je goed in dit liedje, met gebruik
van pauken en een bel en juist geen gebruik van gitaren of piano's. 42
begint als een vrij typische Coldplay-ballade-met-piano die langzaam
aanzwelt. Maar waar dit liedje op X & Y vast zo'n groots, voorspelbaar
meegalmrefrein had gekregen, krijgt de muziek nu een andere richting,
met een dansbaar ritme en onheilspellend sfeertje, tot aan een
verkwikkende finale. Geforceerd klinkt het allerminst. Ook lekker fris: de vioolpartijen die het
donkere, laag gezongen Yes prettig onderbreken, de licht shoegazende
'hidden track' Chinese Sleep Chant, waarin Martin niet eerder zo hoog
zong, en de Afrikaanse invloeden (percussie en gitaarlijntje) in het
heerlijk ontspannen klinkende Strawberry Swing, een van de mooiste
liedjes op de plaat.
Sterker nog: in Strawberry Swing weet
Coldplay een ronduit gelukzalig gevoel, zoals zes jaar terug met Clocks, op te roepen. Iets dat eerder ook al
lukte met het zeer optimistische Lovers In Japan, gekenmerkt door
twinkelende pianomelodie en galmende hoge gitaarnoten. Afsluiter Death
And All His Friends is tenslotte een waardige finale met mooie opbouw,
waarin aan het einde nog even alle registers gaan, met massale
samenzang en denderende drums. Dat zal bij de aanstaande concerten een
perfecte meezinger zijn.
Jawel, de verrassend frisse en ronduit
mooie muziek op Viva La Vida is wel stukken spannender dan de nog altijd semi-vage en
poëtische teksten die Martin neerpent. (42: "Those who are dead, are
not dead. They're just living in my head." Lost!: "Just because I'm
losing, doesn't mean I'm lost"). Geen waanzinnig verheffend tegeltjes-proza. Maar
veel belangrijker is dat Coldplay op Viva La Vida de perfecte vorm
heeft hervonden en bovendien weer klinkt als een band die plezier
heeft in muziek maken, van het optimistische, opbeurende soort bovendien.
Viva La Vida betekent niet
voor niets 'leve het leven'. Duistere, melancholische muziek wil vaak
misschien indrukwekkender zijn op de lange termijn, maar zoals Coldplay anno 2008 volop de dag
plukt, daar kun je net als vele miljoenen andere fans alleen maar met volle teugen van meegenieten. (****1/2).
Coldplay – Lovers in Japan, live in Amsterdam
Meer Coldplay oo Alternative Blog:
- Coldplay-concerten in Ahoy' in 10 minuten uitverkocht
- Coldplay alive and kicking in Amsterdam voor showcase
- Nieuwe Coldplay al te koop op Pinkpop
- Video: Coldplay – Violet Hill
Ik luister ‘m al het hele weekend en vind het een hemelse plaat! Waanzinning.
Goede review!
Ik kan het alleen maar beamen, wat een geweldig album!
Joris,
ben het niet geheel met je eens. het album is stukken beter dan het vlakke X&Y, maar voor mij toch teleurstellend; het haalt het bij lange na niet bij de eerste twee sterke albums van de band.
Ik heb hem al een flink aantal keren gehoord en vind het een mooi album. Maar ik vind het Parachutes nog steeds hun beste.
Ik vind deze tot op heden op hetzelfde niveau liggen als AROBTTH! MAar dat is na twee weken luisteren, dus dat kan over een maand weer anders zijn. Maar het moge duidelijk zijn dat Parachutes niet meer overtroffen kan worden en X&Y alleen maar beter kon.
Waar ik eerst moest wennen aan de wat ‘mindere’ nummers, daar vind ik ze nu gelijkwaardig met de rest. En dat wil je als muzikant denk ik proberen over te brengen. Bij ieder nummer dat je luisterd moet je denken: ‘Dit is het beste nummer op de cd’. Waarna je dat bij het volgende nummer weer denkt. De cd is dus compleet en alle nummers zijn gelijkwaardig.
Al met al een cd die je keer op keer weer wilt horen. Je kunt er geen genoeg van krijgen en de nummers blijven groeien.
Pingback: Coldplay geeft in september 2009 concert in Goffertpark | Alternative
Pingback: Coldplay in de kerk voor vijfde album | Alternative