Alleen al uit het overweldigen- de applaus van een uitverkocht Paradiso bij de opkomst van Beirut is het op te maken: op dit eerste Nederlandse concert van opmerkelijk talent Zach Condon en achtkoppig gezelschap was lang gewacht. En dankzij de net zo opmerkelijke prachtsongs van debuutalbum Gulag Orkestar (meer Balkan) en opvolger The Flying Club Cup (meer Franse chanson-invloeden) blijft de euforie in de zaal een dik uur lang hangen. Nog wat meer opzwepende uitbundigheid op het podium had zelfs voor pure magie in de zaal kunnen zorgen, maar zover lijkt Beirut nog niet.
Of had dat vooral te maken met Condon's flinke verkoudheid, te lijf gegaan met een fles whiskey? Wat een snotneus is het (letterlijk en figuurlijk dus) eigenlijk als je 'm zo op het podium ziet staan, die Zach Condon. En toch huist in dit jongetje de Amerikaan, oorspronkelijk uit New Mexico nota bene, waarvan je bij het horen van zijn muziek zou zweren dat zijn vader wel uit een van de Balkanlanden moet komen en zijn moeder uit de banlieus van Parijs.
Net als op plaat zijn ook live de eerste accordeonnoten van Nantes meteen raak en het eerste kippenvel is een feit als de eerste trompetten in een overigens perfecte geluidsmix door Paradiso schallen. Wat volgt is het ene na het andere volstrekt authentiek aandoende prachtliedje van zowel Gulag Orkestar als The Flying Club Cup. Waarbij de nummers van het debuut live soms een iets ander arrangement krijgen. Aan de zuiverige, dramatische zang van Condon is op een enkele snik na niet te horen dat hij een koudje heeft gevat. Hij dirigeert zijn muzikanten uitstekend en buigt als een echte dirigent zelfs even naar zijn publiek. De zanger en zijn groep vertillen zich alleen aan een te snel gespeelde versie van Jacques Brel's Le Moribond, waarbij Condon zelf en toeteraars de melodie nauwelijks bijhouden.
Met Condon is de groep acht man en één violiste sterk, waar iedereen altijd wel iets te doen heeft; of het nu het bespelen van een viool, ukelele, mandoline, tamboerijn of een van de vele blaasinstrumenten is. Live blijkt nog meer hoe knap de arrangementen uit de koker van Condon in elkaar zitten. Slechts het subtiele samenspel van een viool, een klarinet en een accordeon klinken in Paradiso al als een compleet orkest. De bebaarde, goedlachse muzikant van het stel valt op door zijn beheersing van maar liefst acht of negen instrumenten.
Over beheersing gesproken: Het zal wellicht te maken hebben met de scherpe concentratie op de instrumenten waardoor alle liedjes dus wel als een klok klinken, of misschien toch met de wat zieke Condon, maar een uitbundiger, wat wildere podiumpresentatie van het negental zou een Beirut-concert voor het oog wat minder statisch en nog meeslepender kunnen maken. De bij vlagen opzwepende muziek nodigt daar ook van harte toe uit, het gaat er op het podium soms wel heel ingetogen aan toe.
Muzikaal en qua samenspel en goede liedjes zit het al helemaal snor bij deze band, en dat met zoveel instrumenten, maar een verbeterde live-act zou een Beirut-concert in de toekomst pas echt tot een overdonderende ervaring kunnen maken. De magie die er in potentie in zit, komt er dan wellicht echt uit.
Maar laten we niet vergeten: Zach Condon heeft met zijn 21 herfsten nog tijd zat.
Beirut live in Brussel – The Gulag Orkestar
Lees ook:
- Album van de week – Beirut – The Flying Club Cup
- Actrice Natalie Portman in duet met Beirut
Zach van Beirut moest een paar nummers warm draaien, misschien een beetje onwennig na het succes van de laatste plaat, maar daarna werd het werkelijk waar een wereld concert eindigend in een grootste bombastische brulpartij waar je per direct zin in wodka van krijgt! Ik had expres vrij genomen de dag erna en we zijn na afloop dan ook tot diep in de nacht doorgegaan…! Paradiso was tot de nok gevuld met voor namelijk wat ouder publiek…er hing een heel gezellige sfeer!
De verschillende instrumenten klonken, vond ik, glas helder en beter nog als op de plaat werd zo nu en dan wat minimaler gespeeld…waar ik sommige nummers op de plaat wat druk vind overkomen, was het concert bij vlagen erg genuanceerd met bv tokkelende violen of akoestische zang, welke overigens glashelder was! En dat ondanks Zach Cordon’s, naar eigen zeggen, zware verkoudheid, welke hij met een fles whisky weg probeerde te spoelen…hij constateerde zelf dat dit aardig lukte en de zaal was het daar volgens mij wel mee eens!
Heb meteen ook de dvd van de Flying Club Cup aangeschaft waarop hij alle nummers live in huiselijke settings speelt en die heb ik inmiddels al 3 keer bekeken…ook echt vreselijk fraai werk!
Toen ik op 15 november even voor 22 uur Paradiso binnenkwam voor het concert van Great Lake Swimmers was ik verrast door de drukte op de 1e verdieping (kleine zaal). Dat bleek Beirut publiek te zijn die er nog een concertje achteraan plakte. Jammer, want dat betekende dat je de spreekwoordelijke speld niet kon horen vallen bij de band ”from Toronto, Canada” en dat was wel terecht geweest. Great Lake Swimmers maakt prachtige nummers die live, door de gebruikte instrumenten (banjo, dwarsfluit, orgel) en ijle zang van Tony Dekker heerlijk klinken.
http://www.greatlakeswimmers.com/
Ha Peter, ik was van plan ook iets over dit concert te schrijven, maar door moeheid, drukte in de grote zaal (dankzij onpraktische stoeltjes vooraan) en het constante ergerlijke geroezemoes, ben ik na een paar mooie nummers vertrokken. Wel leuk om ook Will Johnson van South San Gabriel ook nog even te hebben gezien.
Geweldige band idd. Maar wat lees ik in de recensie: Pefecte geluidsmix ?? Ik hoorde toch de ene rondzinger na de andere. Ik ben erg benieuwd of de andere daar geen last van hadden ? Mij stoorde het enorm. Ook heb ik de viool de eerste 4 nummers niet gehoord.
Waar stond je dan in de zaal, Reinder? Ik heb in Paradiso zelden zulk goed geluid gehad. Overigens was het geluid gisteravond bij het sublieme Orchestra Baobab ook uit de kunst.
Pingback: Beirut laat nog niet iedereen content achter in Paradiso | Alternative