De vele heupwiegende blonde meisjes in de grote zaal bij The Whitest Boy Alive konden ons donderdagavond gestolen worden. Want in de kleine zaal van Paradiso was het driewerf goeie indie schmindy uit de VS, met een dubbelconcert van Blitzen Trapper (foto) en Rogue Wave op het programma, vooraf gegaan door 'voorprogramma' Eastern Conference Champions.
Bepaald geen naam die veel mensen makkelijk zullen onthouden, maar een handvol pakkende gitaarsongs heeft dit powerpoptrio alvast in de vingers. Enkele tragere draken helaas ook. Maar een enkele keer vliegt de band, inclusief bassist met Spinal Tap-snor, ook erg aangenaam uit de bocht, wat net iets meer sjeu geeft aan het aardige optreden. Debuut Ameritown gaan we checken.
Zelden zo'n schizofrene band live aan het werk gezien als Blitzen Trapper, een zestal uit Portland, Oregon dat zowel live als op plaat dol is op verwarring zaaien. Vuige Hink-stap-sprong rocker Devils-a-go-go (Beck meets Pavement) lijkt onvast en niet strak gespeeld, totdat je beseft dat die zes muzikanten, waaronder drie gitaristen, wel erg strak ongelijk staan te spelen. Met de zogenaamd rommelig meppende, bebaarde drummer als ultieme blikvanger.
Veel nummers met twists van topplaat Wild Mountain Nation komen voorbij, met het titelnummer en Miss Spiritual Tramp als hoogtepunten. Vanuit het niets worden afgewisseld met pure countrysongs vol drie- en vierstemmige, loepzuivere harmonieën, met zichtbaar plezier gebracht. Intrigerende band. Laat Blitzen Trapper maar eens prettig verwarring zaaien op een festival als Lowlands. Succes verzekerd.
Rogue Wave (foto rechts) doet er niets aan om publiek op het verkeerde been te zetten, maar dat is dan ook niet het doel. Dit vijftal rond zanger/gitarist Zach Rogue gaat al drie albums voor de mooie, soms stekelige gitaarpopliedjes met fraaie meerstemmige koortjes, ergens tussen The Shins, Built To Spill en Death Cab For Cutie in. Jongste album Asleep At Heaven's Gate kent een voller geluid met langere en rijker gearrangeerde songs, waarvan er in Paradiso flink wat voorbij komen.
Het moet gezegd: de stuk voor stuk mooie liedjes klinken als een klok, maar door een overdaad aan rustige intro's en opgerekte passages wil het optreden de eerste helft niet echt tot leven komen. Dat de kleine zaal intussen volstroomt met er lustig op los kleppende Whitest Boy Alive-gangers helpt ook niet echt.
Maar toch, in de tweede helft komt er meer pit in de show en gaat Zach Rogue wat harder te keer op z'n gitaar. De finale met een partijtje collectief rammen op het drumstel, de ultieme zomersingle Lake Michigan en het bijna bombastische Harmonium laat uiteindelijk horen dat Rogue Wave heus wel een grootse momenten in zich heeft. Goede songs en een prima liveband, maar de volgende keer wat puntiger en iets feller spelen, dan zien we ook Rogue Wave graag nog eens terug.
