Alternative is de hele week te vinden in en rond het centrum van Amsterdam, waar van 1 tot 11 september het Fringe Festival plaatsvindt. Gisteravond vond de opening plaats, midden op de Leidsekade. Terwijl buiten op het podium alle acts in de line-up even kort werden voorgesteld in de vorm van sneaks (korte stukjes die je een idee moeten geven van de hele voorstelling), bereidde Joseph Keckler zich binnen, in de kleine zaal van het Bellevue, voor op zijn Nederlandse debuut. Buiten was het al niet zo druk, met naast alle betrokkenen, medewerkers en vrienden van artiesten heel weinig echte toeschouwers. Maar binnen was het al helemaal bijna leeg. Uw verslaggever was een van de twintig mensen die de New Yorkse Joseph Keckler zagen optreden. Maar hij had meer verdiend.
Ik wist eerlijk gezegd niet zo goed wat ik moest verwachten. Op youtube en elders staan veel ‘dingen’ van hem. Maar het is zo uiteenlopend. Hij maakt fotografie, hij schrijft teksten, hij danst en acteert. Hij zingt, dicht, praat. Op het podium bleek dat eigenlijk niet anders. Het werd een opmerkelijke avond.
Joseph Keckler komt het podium op, en begint te zingen. In zijn eentje, met een microfoon en een glas whiskey. De muzikale begeleiding kwam uit een bandje. Sferische achtergrond-klanken (wat tegenwoordig ethereal wordt genoemd, en als genre wordt verkocht). Maar de twee dingen die meteen opvallen zijn de teksten en zijn stem. Een bereik waar niemand aan kan tippen, loepzuiver en oneindig. En waar hij over zingt kan ik ook niet zo maar uitleggen. Het nummer drijft nu naar een iets sneller ritme, begeleid door een tokkelende gitaar. Hij staat op het podium als een musical-ster, inclusief theatrale gezichtsuitdrukking en gemaakte accenten. Alles wijst erop dat mij een ironische variete-act gaat worden voorgeschoteld, je weet wel, met van die mensen die op een kolderieke wijze kritiek trachten te leveren op ‘lage’ cultuur. Maar niets is minder waar.
Joseph Keckler stopt met zingen en begint te praten. Hij praat en praat, en voor je het weet zit je in zijn wereld. Of nee, in zijn hoofd. Hij verteld je over hoe hij zich heeft verslapen, die ochtend. Over hoe hij droomde over Mariah Carey. Het verhaal heeft iets onwerkelijks, omdat de twintig aanwezige toeschouwers ook niet precies weten wat ze moeten doen. Is het grappig bedoeld, moet er gelachen worden? Of is het een intieme ontboezeming, en moeten we heel serieus kijken? Keckler vertelt ons hoe hij zich in die droom gevangen vondt in de wereld van een film-set, en naast een zwangere Mariah Carey stond en aanhoorde hoe zij vertelde dat ze vermoedde dat ze werd bedrogen door haar man. En toen vertrok Mariah met de bus. Het publiek lusitert aandachtig. “En dus gaat mijn volgende nummer over een bus!”. We snappen er niets meer van.
Maar dan zingt hij weer, en dan wordt je geraakt. Ook omdat de teksten op het eerste gezicht absurdistisch zijn (over de Fiji-Mermaid bijvoorbeeld), maar eigenlijk over hem gaan. De hele show is een grote bewerkelijke poging om zichzelf aan ons voor te stellen. Veel over zijn moeder (“she was a grotesque siren”), zijn oma, zijn bejaarde zanglerares (“I had the feeling I needed therapy, but instead, I took singing lessons”) . Over seksualiteit, zijn seksualiteit. Hij zit op een stoeltje recht voor het publiek, dan weer in een hoekje achter de piano, glas whiskey binnen handbereik. Hij zingt zo mooi, eigenlijk wil ik het niet zeggen, omdat het een open deur is, maar het schetst ook een beetje zijn geluid, dus hier komt ie: doe je ogen dcht, en probeer je het geluid van Anthony Haggerty voor te stellen, met de branie van Freddie Mercury, en de intimiteit van Jeff Buckley. En dan daarboven op het onwaarschijnlijke van (ja wel daar is ie weer) Marc Almond.
Joseph Keckler staat nog steeds te vertellen. Over zijn buurtje in Brooklyn. Over zijn baantje bij een uitgeverij. Over de dromen van mensen, over husidieren. De verhalen zijn niet eens zo spannend. Maar je weet dat hij weer gaat zingen, en daar wacht je op. Bovendien dienen de verhalen, net zo als de hele show, als een grote inkijk en zijn persona. In zijn psyche. En alles draagt daar aan bij. Het is confronterend, want hij kan je vertellen over de treurnis van een verlangende ambitie, terwijl hij een papegaai nadoet. Het is confronterend, omdat de intimiteiten pijnlijk zijn. Maar het werkt.
Het laatste deel van de show is het meest opmerkelijke. Ik weet oprecht niet hoe ik het moet uitleggen. Hij doet een cantate na, van een opera, in het Italiaans. Op het scherm achter hem wordt een dialoog (in de stijl van stomme films uit de jaren twintig) vertoond met zijn zanglerares. In het Engels. Deze dialoog, tussen hem in het opera-Italiaans, en haar op het scherm in het Engels, is een eindeloos gesprek over anecdotes van vroeger, die er schijnbaar helemaal niet toe doen. Over een ervaring met mushrooms. Over een concert waar zij bij was. Het is geinig, maar ook erg vreemd. Na deze aparte vertoning, rest hem alleen nog het afsluitend nummer. Hij duikt naar een andere hoek van de zaal, waar in een ballenbad een microfoon ligt verstopt. Hij bindt zichzelf vast met zijn eigen broekriem, als een dwangbuis. En dan zingt hij het mooiste nummer dat ik ooit gehoord heb.
“… and you sang ‘sail to me, sail to me, let me unfold you”
“… well, here I am, here I am, waiting to hold you”
Joseph Keckler speelt nog een paar keer in Amsterdam deze week. Ga dit zien. Wat een talent.
geweldige recensie; je hebt niks te veel gezegd; heerlijke muziek en een prachtige stem..