Magisch was het, alweer zes jaar geleden op een snikheet Lowlands, en magisch was het weer gisteravond, op een gure, natte herfstdag in november. Toen had Patrick Watson net Wooden Arms uitgebracht, de moeilijke opvolger van zijn doorbraakplaat Close To Paradise. Nu heeft hij met Love Songs For Robots één van de mooiste albums van het jaar gemaakt, die qua aandacht een beetje onder lijkt te sneeuwen in het geweld van alle fantastische platen die dit jaar zijn verschenen.
Watson begint in het donker, half verstopt achter zijn vleugel, zoals we hem een aantal keer zien tijdens het optreden. Verlegen is hij echter helemaal niet, hoor die schaterlach maar die meermaals door Paradiso schalt. Hij gebruikt zijn warme, troostrijke stem die prachtliedjes als ‘Love Songs For Robots’ en ‘Good Morning Mr. Wolf’ omhoog tilt, gelukkig ook om te zingen en laat ze boven de albumversies uitstijgen.
Watson trapt de avond bijna net zo af als hij zijn nieuwste plaat is begonnen, met alleen een iets andere volgorde voor de eerste zes nummers. Pas bij nummer zeven ‘Man Like You’ duiken we het verleden in, voordat hij met zijn hele band een fantastische akoestische versie van ‘Into Giants’ laat horen. Die groep muzikanten vult de kleine Canadees perfect aan; groots en meeslepend als Watsons arrangementen daar om vragen, klein en bescheiden als hij zelf meer in de spotlights wil stappen.
Dat Watson zelf ook blij is om weer terug te zijn in Paradiso blijkt wel uit de toegift, hij maakt hem zomaar twee nummers langer dan gepland. Na oudje ‘Luscious Life’ en ‘Know That You Know’ heeft Watson zin in nog wel een nummertje, tot onvrede van zijn bassist die met zijn hoofd al bij een biertje in de kleedkamer lijkt te zitten. ‘Sit Down Beside Me’ doen ze nog met zijn allen, maar daarna brengt hij in zijn eentje aan de piano nog een prachtige uitvoerig van ‘Lighthouse’. “Won’t you shine a little light on us now?”, zingt de man. Dat kunnen we wel gebruiken in deze donkere tijden.
